Posted in 
W zwykłej temperaturze cyna jest odporna na działanie czynników atmosferycznych i na powietrzu zachowuje swój połysk. Na gorąco utlenia się, przechodząc w dwutlenek. Chlor i brom działają na nią już na zimno, jod dopiero po podgrzaniu. W wyższej temperaturze łączy się też ona z siarką, selenem i tellurem oraz fosforem.
W szeregu napięciowym metali cyna stoi nieco przed wodorem. Ma więc zdolność rugowania go z kwasów. Rozcieńczone kwasy działają jednak na cynę bardzo powoli. W średnio stężonym kwasie solnym cyna rozpuszcza się na chlorek cynawy, SnCl2, z wydzieleniem wodoru. Podobnie reaguje rozcieńczony kwas azotowy na zimno, dając azotan cynawy. Stężony HNO3 przeprowadza ją w tzw. kwas (1-cynowy, będący iż zawartość cyny w rudzie eksploatowanej nie przekracza paru procent (czysty Sn02 zawiera 78,77%) Sn). Niekiedy towarzyszy kasyte- rytowi w niewielkich ilościach stannin, którego skład wyraża się wzorem Cu2FeSnS4. W północnej Kirgizji (ZSRR) znaleziono też drobne ilości cyny rodzimej.
Główne ilości rudy cynowej wydobywane są na półwyspie Malajskim, w Indonezji (wyspy Banca i Billiton obok Sumatry) i w Boliwii. Dość duże złoża posiada też Australia (Nowa Południowa Walia), Meksyk, Kongo, Syjam i Chiny. Ze złóż europejskich największe znaczenie mają Góry Kruszcowe na granicy Czech i Saksonii oraz Kornwalia (W. Brytania).
Cyna w postaci swego stopu z miedzią (brązu) znana była ludzkości od III tysiąclecia p.n.e. (epoka brązowa). Zdaje się też nie ulegać wątpliwości, że i sam metal znany byi już w starożytności. Rzymianie odróżniają go jako „ołów biały“ (plumbum candidum) od ołowiu „czarnego” (plumbum nigrum).
Otrzymywanie cyny z rud nie przedstawia większych trudności. Kamień cynowy, którego gęstość wynosi około 7 g/cm3, uwolniony przez przepłukiwanie w strumieniu wody od towarzyszących mu w rudzie surowej lżejszych składników złoża, poddaje się najpierw prażeniu, podczas którego siarka i arsen ulegają utlenieniu i uchodzą w postaci lotnych tlenków następnie miesza się dwutlenek cyny ze sproszkowanym antracytem w ilości około 20% i ogrzewa do 1200—1300°C w piecu płomiennym lub szybowym. Następuje przy tym redukcja w myśl równania SnOa+2C = 2CO + Sn.
