Posted in 
Powstający przy tym żużel zawiera zwykle jeszcze dość znaczne ilości cyny głównie pod postacią krzemianu (krzemionka pochodzi ze złoża). Wydobywa się ją przez prażenie z wapnem i węglem: SnSi03 + CaO TC = Sn + CaSi03 + CO.
Otrzymaną cynę surową uwalnia się od towarzyszących jej zanieczyszczeń, ogrzewając nieco powyżej temperatury topnienia i mieszając stopiony metal drągami ze świeżego, wilgotnego drewna. Uchodzące podczas zwęglania drewna gazy powodują dokładne wymieszanie cyny, co ułatwia utlenienie zawartych w niej zanieczyszczeń. Produkty utleniania (wraz z częścią utlenionej cyny) zbierają się na powierzchni metalu, skąd łatwo mogą być usunięte.
Dość duże znaczenie dla otrzymywania cyny ma też w niektórych krajach regeneracja jej z odpadków „białej blachy” (por. niżej), np. zużytych puszek od konserw. Odpadki te traktuje się suchym gazowym chlorem, który reagując znacznie łatwiej z cyną niż z żelazem, przekształca ją w lotny SnCl/, pozostałe żelazo zaś, zawierające co najwyżej 0,1% Sn, przesyła się do hut żelaznych. sem podfosforawym w roztworze kwasu solnego i później wytrącenie amoniakiem. Tworzy galaretowaty osad, na zimno barwy żółtej do czerwonej, na gorąco — brunatnej. Podczas ogrzewania traci stopniowo wodę przechodząc w czarny tlenek bezwodny. Istnienie określonego hydratu, np. Ge(OH)o, jest bardzo wątpliwe. Uwodniony tlenek jest łatwo rozpuszczalny w kwasie solnym. Po odwodnieniu rozpuszczanie zachodzi trudniej. Z zasadami GeO tworzy początkowo roztwory koloidowe, a następnie rozpuszcza się na skutek utlenienia tlenem z po- ” wietrzą na związek germanu czterowartościowego. Tworzenie się germa- ninów, np. o wzorze M2GeC>2, nie zostało z całą pewnością stwierdzone.
Znane są też i dwa siarczki germanu, GeS2 i GeS. Pierwszy z nich można otrzymać przez ogrzewanie germanu z siarką w strumieniu siarkowodoru w 850cC w postaci bezbarwnych kryształów układu rombowego o gęstości 2,7 g/cm3. Powstaje też podczas przepuszczania siarkowodoru przez zakwaszony roztwór Ge02 jako biały osad, nieco rozpuszczalny w wodzie (0,455 g w 100 g wody). Znacznie lepiej rozpuszczają go wodne roztwory siarczków litowców i amonu, przy czym powstają tiogermaniany, np.: GeS2 + (NH4)2S = (KH4)2GeS3.
Z roztworów tych nadmiar kwasu wydziela z powrotem dwusiarczek obok siarkowodoru. Do tiogermanianów należą też związki germanu pochodzenia naturalnego: argyrodyt i germanii.
Siarczek germanawy, GeS, otrzymać można przez niezbyt silne ogrzewanie dwusiarczku w strumieniu wodoru. Tworzy szare kryształy układu rombowego o połysku metalicznym. Z zakwaszonych wodnych roztworów GeCl2 wydziela się on pod działaniem siarkowodoru w postaci czarnobrunatnego osadu. Strącony siarczek ropuszcza się w stężonym HC1 oraz w roztworach wielosiarczków. W tym ostatnim przypadku następuje utlenienie germanu na czterowartościowy, tak iż po zakwaszeniu roztworu wydziela się biały GeS2.
