Posted in 
Związek ten o ciężarze cząst. 76,14 powstaje z pochłanianiem ciepła w reakcji bezpośredniej podczas przepuszczania pary siarki nad rozżarzonym węglem: C + 2S = CS2 —15,4 kcal.
Po oziębieniu skrapla się na ciecz bezbarwną, nieco cięższą od wody (d = 1,262 g/cm3), silnie łamiącą światło = 1,6276), wrzącą w 46,2°C (ciepło parowania = 6,35 kcal/g-cz.) i zestalającą się w — 111,6°C. W stanie zupełnie czystym pachnie przyjemnie. Techniczny produkt zawiera jednak zwykle jako zanieczyszczenia różne związki siarki, nadające mu wstrętną woń. W wodzie prawie się nie rozpuszcza (0,26 części CS2 w 100 częściach wody w 0°C), łatwo natomiast w alkoholu i eterze. Powyżej 150°C woda hydrolizuje go na C02 i H2S. Jest bardzo łatwo zapalny: temperatura zapłonu wynosi 105°C (według innych danych 236°C). W wyniku spalania powstaje dwutlenek węgla i dwutlenek siarki oraz wydziela się znaczna ilość ciepła. CS2 + 30» = CO2 -f 2SO + 258 kcal.
Podobnie jak dwutlenek węgla przyłączać może anion O2-, przechodzą w anion kwasu węglowego, tak i dwusiarczek węgla przez wytrząsanie ze stężonym roztworem siarczku litowca przekształca się w odpowiednią sól kwasu tiowęglowego: KsS + cs2 = K2CS3 .
Sól ta jest stosowana jako środek przeciwko mszycom w winnicach. Przez zakwaszenie roztworu tej soli można też otrzymać wolny kwas tiowęglowy (trójtiowęglowy), H2CS3, jako ciecz oleistą, rozpuszczalną w wodzie.
Dwusiarczek węgla jest używany jako rozpuszczalnik tłuszczów, wosków, żywic, kauczuku rozpuszcza także fosfor, siarkę, jod. Duże ilości tego odczynnika zużywa fabrykacja sztucznego jedwabiu metodą wiskozową. Bardzo niedogodnymi własnościami dwusiarczku węgla są łatwa zapalność i szkodliwe działanie na organizm ludzki. Znane też są siarczki węgla o wzorach CS, C3S2 oraz tlenosiarczek COS.
