Posted in 
Tworzy krystaliczną masę o gęstości 2,44 g/cm3. W stanie zupełnie czystym jest biały: drobne zanieczyszczenia związkami żelaza nadają mu zwykle barwę żółtawą. Już w zwykłej temperaturze chlorek glinowy ma dość znaczną prężność pary, która w 183°C osiąga wartość 1 Atm, wskutek czego następuje sublimacja. Topnienie zachodzi dopiero w temperaturze 192,6°C (pod ciśnieniem 2 Atm). Podczas topnienia następuje bardzo znaczny (prawie dwukrotny) wzrost objętości. Gęstość pary w pobliżu temperatury sublimacji wskazuje na podwójny wzór cząsteczki, Al2Cl6. W temperaturach wyższych następuje dysocjacja na cząsteczki pojedyncze, praktycznie całkowita w 700—800°C. W przeciwieństwie do chlorków litowców i berylowców, stopiony chlorek glinowy prądu elektrycznego prawie nie przewodzi.
To dość niezwykłe zachowanie się chlorku glinowego wskazuje, że występujące w nim wiązania pomiędzy glinem i chlorem mają raczej charakter kowalencyjny, niebiegunowy lub też trójdodatni o małych wymiarach jon AP+ działa silnie deformujące na aniony Cl- (por. § 88). Stanowi on więc jak gdyby przejście od typowych chlorków metalicznych o wiązaniach jonowych (NaCl, MgCl2), mających wysoką temperaturą topnienia i dobrą przewodność w stanie stopionym — do chlorków niemetali (SiCl/„ PCI3) o niskich temperaturach topnienia i wrzenia, będących nieprzewodnikami.
Taki pogląd na budowę chlorku glinowego wyjaśnia zarazem powstawanie cząsteczek podwójnych AlaCl(i w fazie gazowej w niezbyt podwyższonych temperaturach. Atom glinu w AICI3, jak wynika z wzoru I, ma „lukę” na najwyższym poziomie energetycznym. Przyłącza więc koordynacyjnie jeden z atomów chloru, wchodzących w skład drugiej cząsteczki. Równocześnie atom Al z cząsteczki drugiej łączy się w ten sam sposób z atomem Cl z cząsteczki pierwszej. Tak powstaje cząsteczka podwójna, której budowę przedstawia wzór 11:
Badania budowy pary chlorku glinowego metodą ugięcia promieni elektronowych
Badania budowy pary chlorku glinowego metodą ugięcia promieni elektronowych wykazały istotnie, że cząsteczka AbClu ma kształt dwóch czworościanów o wspólnej krawędzi. Na narożach znajdują się atomy Cl, a w środkach obu czworościanów — atomy Al (rys. 141).
Chlorek glinowy bardzo łatwo rozpuszcza się w wodzie z wydzieleniem dużych ilości ciepła (78 kcal/g-cz.), zapewne z powodu silnego uwodnienia jonu A13Ń Wodne roztwory AICI3 mogą też być otrzymane przez rozpuszczenie wodorotlenku w kwasie solnym. Mają one odczyn kwaśny na skutek hydrolizy: Al3+ + 3HOHi=i Al(OH)a + 3H .
Przez dodanie nadmiaru kwasu równowaga zostaje Rys. 141′ przesunięta w lewo, tj. hydroliza cofa się. Z takiego “ zakwaszonego roztworu krystalizuje po podparowaniu hydrat o składzie AlCl 6H20 W postaci bezbarwnych, rozpływających się kryształów. Sól ta nie może być odwodniona przez ogrzewanie, gdyż wskutek równocześnie przebiegającej hydrolizy ulatnia się przy tym chlorowodór i zamiast chlorku pozostaje tlenek glinowy.
Bezwodny AICI3 łączy się z amoniakiem, tworząc związek AICI3 6NH:!, a także z H2S, S02, PCI3 i wieloma związkami organicznymi. Z chlorkami litowców tworzy sole zespolone, podobne składem do fluoroglinianów, lecz znacznie mniej trwałe.
W laboratorium bezwodny chlorek glinowy znajduje zastosowanie z powodu zdolności katalitycznego przyśpieszania licznych syntez organicznych. Bromek glinowy, AlBr i jodek glinowy, A1J3, pod każdym względem przypominają chlorek. Znane są też odpowiednie halogenki zespolone typu M[A1X/,].
