Posted in 
Chlorek talowy, TICI3, może być otrzymany przez rozpuszcze- nie wodorotlenku w kwasie solnym lub przez wprowadzenie gazowego chloru do wodnej zawiesiny chlorku talawego. Po odparowaniu w 60°C w strumieniu chloru wydziela się z roztworu hydrat o składzie TICI3 4H20 W postaci dużych bezbarwnych płytek sześciokątnych, rozpływających się na powietrzu. Daje się on jednak odwodnić w próżni nad stężonym H2SO/,. Sól bezwodna topi się w 25°C. Ogrzana do 100°C rozpada się całkowicie na T1C1 i chlor,
Z chlorkami litowców TICI3 łączy się na sole zespolone (chloro- talany) typu M3[T1C1c], M2[T1C15 H2Oj i M[TlCb,]. Znane są też związki tego rodzaju z chlorkiem talawym o wzorach Tlr[TlmCl4] (lub 2TICI2) i T1|[T1IITC16] (lub 2TI2C13). Ten drugi związek zabarwiony jest na kolor jaskrawożólty i w wodzie prawie się nie rozpuszcza.
Jodek talowy, TIJ3, wytrąca się jako czarny osad po dodaniu jodku potasowego do roztworu soli talowej. Powstaje też przez działanie jodu na jodek talawy. Jest izomorficzny z trójjodkiem potasowym, KJ3 i równie łatwo jak ten traci dwa atomy jodu. Musi więc być uważany za trójjodek talu jednowarteściowego T1TJ J2 (por. § 134), a nie za jodek talowy. Z nadmiarem KJ tworzy jednak czterojodotalan, K[T1J/,], zawierający tal trójwartościowy w anionie zespolonym.
Z innych soli talowych wspomnieć jeszcze można o siarczanie, Tl2(S04)3, powstającym przez rozpuszczenie wodorotlenku talowego w kwasie siarkowym. Tworzy on łatwo sole podwójne z siarczanami litowców (a także z solami Tl1), które różnią się jednak od typowych ałunów liczbą cząsteczek wody „krystalizacyjnej” (najczęściej zawierają bowiem 4H20 zamiast lżIŁO), a zatem i postacią krystaliczną.
Wszystkie związki talu działają silnie trująco. Pod tym względem tal podobny jest do swych sąsiadów w układzie okresowym, rtęci i ołowiu. Niektórych preparatów talu używa się dzięki temu do tępienia szczurów i myszy. Poza tym związki talu służą w laboratorium do wytwarzania monochromatycznego światła zielonego. Przez stopienie węglanu talawego z tlenkiem ołowiawym i piaskiem otrzymuje się szkło, które swoją gęstością (5,6 g/cm3) i współczynnikiem załamania znacznie przewyższa zwykłe szkło ołowiane i znajduje zastosowanie do celów optycznych.
