Metoda Karstena i Parkesa

Pattinsonowanie zostało obecnie prawie zupełnie wyrugowane przez metodę Karstena i Parkesa („parkesowanie”, 1850). Metoda opiera się na tym, że stopiony cynk miesza się z ołowiem w każdym stosunku dopiero powyżej 940°C, w pobliżu zaś temperatury topnienia cynku oba metale rozpuszczają się wzajemnie w bardzo ograniczonych ilościach. Natomiast srebro rozpuszcza się znacznie lepiej w cynku niż w ołowiu. Jeśli więc do surowego ołowiu w temperaturze około 400°C dodać pewną ilość cynku (kilka procent), stop rozdzieli się na dwie warstwy. Warstwą dolną stanowić będzie surowy ołów, w którym pozostało zaledwie około 0,001°,’o srebra. Praktycznie całe srebro natomiast wraz z pewną ilością ołowiu przejdzie do warstwy cynkowej, która wypływa na powierzchnię stopionego ołowiu w postaci piany i może być zgarnięta czerpakami. Po oddestylowaniu cynku otrzymuje się stop ołowiu ze srebrem, zawierający do 4u/o Ag.

Z tak wzbogaoonego stopu wydziela się srebro drogą tzw. procesu „odciągania”. Na powierzchnię stopionego ołowiu w piecu trzonowym skierowuje się strumień powietrza. Ołów wraz ze wszystkimi prawie zanieczyszczeniami ulega utlenieniu, a utworzony stopiony tlenek oło- wiawy (glejta) wypływa na powierzchnię metalu, skąd zostaje usunięty przez prąd powietrza. Proces trwa tak długo, aż spod powłoki stopionej glejty wystąpi silnie połyskująca powierzchnia srebra (srebro „błyskowe”).

Zwykle nie przerabia się bogatych rud srebrowych osobno, lecz dodaje się je do rud ołowianych, po czym wydziela się srebro z surowego ołowiu za pomocą jednej z opisanych metod.

You can skip to the end and leave a response. Pinging is currently not allowed.

Leave a Reply

WordPress.