Posted in 
Heksagonalna odmiana rozpuszcza się w dostrzegalnym stopniu w wodzie (w 20°C 0,4 g, w 100°C około 1 g GeOi w 100 g wody). Roztwór ma odczyn kwaśny, co dowodzi, że następuje powstawanie kwasu germanowego, H2GeC>3 lub Ge(OH)/„ bardzo słabego o stałej dysocjacji rzędu 10—9. Kwas ten jest znany jedynie w roztworze wodnym, dotychczas bowiem nie udało się otrzymać określonego związku dwutlenku germanu z wodą. Znane są natomiast sole, germaniany, wywodzące się od Ge02 jako bezwodnika, np. Li4Ge04 (ortogermanian), Na2Ge03 (meta- germanian), Na2Ge20-, (dwugermanian), Na2Ge409 (czterogermanian). Z roztworów krystalizują one zwykle w postaci hydratów.
Obok własności kwasowych Ge02 wykazuje też, choć w znacznie słabszym stopniu, własności zasadowe, rozpuszcza się bowiem w niektórych mocnych kwasach. Wprawdzie czterochlorek germanu, otrzymany działaniem stężonego kwasu solnego na Ge02) ma wszelkie cechy chlorków niemetali, ale znany jest siarczan germanowy, Ge(S04)2, powstający przez działanie SO3 na czterochlorek i z wodą ulegający1 hydrolizie.
Tlenek germanawy, GeO, powstaje wskutek hydrolizy GeCl2. W postaci uwodnionej można otrzymać go przez redukcję Ge02 kwa- miast działaniu stężonego kwasu azotowego, który także przekształca go w dwutlenek. Rozpuszcza się w stężonym kwasie siarkowym na gorąco (z wydzieleniem S02), w wodzie królewskiej, a szczególnie łatwo w alkalicznym roztworze nadtlenku wodoru. Rozcieńczone zasady nie reagują z germanem.
Z wodorem german bezpośrednio się nie łączy. Można jednak, postępując podobnie jak z krzemem (§ 238), otrzymać mieszaninę kilku germanowodorów. Dotychczas udało się wyodrębnić pięć takich związków, o wzorach GeH4, Ge2Hc, Ge2Hs, Ge4H10 i Ge5H12. Zachowują się one podobnie jak krzemowodory, są jednak od nich trwalsze.
