3 marca, 2015 
Obie odmiany podtlenku boru przedstawiają prawdopodobnie polimery o budowie łańcuchowej. Odmianie białej przypisuje się wzór budowy I, odmianie jasno- brunatnej — II. Są też wzmianki w literaturze o tlenku B405) bliżej nie zbadanym.
Reakcje analityczne służące do wykrywania boru
Reakcje analityczne związków ołowiu
W praktyce analitycznej ma się do czynienia prawie zawsze ze związkami, wywodzącymi się od dwuwartościowego kationu ołowiawego Pb2″1″. W toku systematycznego rozdzielania kationów związki ołowiawe zostają strącone częściowo w grupie chlorowodorowej w postaci chlorku PbCij (wraz z chlorkami srebrowym i rtęciawym), częściowo zaś w grupie siarkowodorowej w postaci siarczku PbS, nierozpuszczalnego w rozcieńczonych kwasach ani też w żółtym siarczku amonowym. Jako reakcje rozpoznawcze na jon ołowiawy służyć mogą: strącanie żółtego jodku ołowiawego PbJj lub strącanie białego siarczanu ołowiawego, lub wreszcie strącanie żółtego chromianu ołowiawego, PbCr04.
Związki z wodorem (silany) – rozwinięcie
Związki te zachowują się podobnie jak silany: w zetknięciu z tlenem spalają się na wodę i SiOa, z zasadami wydzielają wodór i tworzą krzemiany. Znany jest też związek krzemu z wodorem o wzorze (SiH2), tzw. polisilan, substancja stała, jasnobrunatna, zapalająca się na powietrzu, a z wodą rozkładająca się na dwutlenek krzemu i wodór z równoczesnym powstawaniem pewnej ilości silanów.
Trójfluorek boru
Trójfluorek boru, BF3, ciężar cząst. 67,82 otrzymuje się przez ogrzewanie fluorku wapniowego z trójtlenkiem boru i stężonym kwasem siarkowym: B203 + 3 CaF2 + 3H2S04 = 2 BF3 + 3 CaSO, + 3 HaO lub w stanie zupełnie czystym przez działanie trójtlenku boru na fluor obora n potasowy: – 2B203 + IvBF4 = BF3 + K[B406F].
Potencjały redukcyjno-oksydacyjne (redoksowe)
Procesy zachodzące na elektrodach podczas pracy ogniwa i polegające na przejściu metalu elektrody w stan jonowy lub odwrotnie, należą do reakcji utleniania lub redukcji. Jak stwierdzono wyżej, każdą taką przemianę cechuje określona różnica potencjałów pomiędzy elektrodą a elektrolitem. Różnica ta w stałej temperaturze jest zależna tylko od stężenia jonów danego metalu. Jest ona miarą energii wydzielonej lub pochłoniętej w wyniku procesów zachodzących na elektrodzie. W podobny sposób, gdy elektroda z metalu obojętnego {np. platyny) styka się z roztworem zawierającym jony jakiegoś metalu w dwóch różnych stopniach utlenienia (np. Fe2+ i Fe:i:), przyjmie ona względem roztworu określony potencjał zależny od stosunku stężeń obu rodzajów jonów. Potencjał odpowiadający stężeniom jednostkowym określa się jako potencjał normalny układu redukcyjno-oksydacyjnego (układu „redokso- wego”). Tak samo jak w poprzednim przypadku, potencjał ten charakteryzuje zmianę energii swobodnej układu, jaka ma miejsce wskutek reakcji utleniania-redukcji (por. § 86). _
Reakcje analityczne związków ołowiu – kontynuacja
Po wyczerpaniu całej ilości siarczanu ołowiawego na obu elektrodach rozpoczyna się rozkład elektrolityczny kwasu siarkowego z wydzieleniem wodoru na biegunie ujemnym i tlenu — na dodatnim. Akumulator „gazuje”, co jest oznaką końca ładowania.
Siarczan potasowy, KjSO/,
Siarczan potasowy, ciężar cząst. 174,27, występuje w złożach soli potasowych przeważnie w postaci soli podwójnych z innymi siarczanami. Dawniej wytwarzano go działaniem kwasu siarkowego na chlorek potasowy. Obecnie dla celów technicznych otrzymuje się go najczęściej drogą wymiany podwójnej pomiędzy chlorkiem potasowym a siarczanem magnezowym. Wydziela się przy tym dość trudno rozpuszczalna sól podwójna, składem swym odpowiadająca schonitowi (tzw. kalimagnezja): – 2KC1 + 2MgS04 6HaO = K2SU4 MgSO« 6HsO -f- MgCl.
Występowanie oraz własności galu i indu – rozwinięcie
Związki galu i indu, w których występują one jako pierwiastki trójwartościowe, są pod każdym względem podobne do związków glinowych. Oba tlenki Ga2C>3 (biały) i In2C>3 (żółtawy) mają charakter amfoteryczny. Wodorotlenki, strącające się po dodaniu amoniaku do roztworu odpowiedniej soli, tworzą — podobnie jak wodorotlenek glinowy — galaretowate bezpostaciowe osady, zawierające zmienne ilości wody. Rozpuszczają się one zarówno w kwasach, jak i w zasadach {wodorotlenek indowy nieco trudniej niż galowy). Sole galu, w nieco mniejszym stopniu indu ulegają w roztworze hydrolizie. Chlorek galowy jest tak samo łatwo lotny, jak AICI3 i w niezbyt wysokiej temperaturze tworzy w stanie pary cząsteczki podwójne: Ga2Cle. Siarczany tworzą ałuny, lecz jedynie z litowcami cięższymi.
Związki cynawe
Związki cynawe, wywodzące się od cyny dwuwartościowej, są mniej trwałe od związków cynowych. Wywierają silne działanie redukujące, zarówno w ośrodku kwaśnym, jak i zasadowym. W roztworze cyna dwuwartościowa występuje bądź to w postaci kationu Sn2+, bądź też koordynacyjnie związana w takich anionach, jak [Sn(OH)3] lub [SnCl3]—.
Metoda Karstena i Parkesa
Pattinsonowanie zostało obecnie prawie zupełnie wyrugowane przez metodę Karstena i Parkesa („parkesowanie”, 1850). Metoda opiera się na tym, że stopiony cynk miesza się z ołowiem w każdym stosunku dopiero powyżej 940°C, w pobliżu zaś temperatury topnienia cynku oba metale rozpuszczają się wzajemnie w bardzo ograniczonych ilościach. Natomiast srebro rozpuszcza się znacznie lepiej w cynku niż w ołowiu. Jeśli więc do surowego ołowiu w temperaturze około 400°C dodać pewną ilość cynku (kilka procent), stop rozdzieli się na dwie warstwy. Warstwą dolną stanowić będzie surowy ołów, w którym pozostało zaledwie około 0,001°,’o srebra. Praktycznie całe srebro natomiast wraz z pewną ilością ołowiu przejdzie do warstwy cynkowej, która wypływa na powierzchnię stopionego ołowiu w postaci piany i może być zgarnięta czerpakami. Po oddestylowaniu cynku otrzymuje się stop ołowiu ze srebrem, zawierający do 4u/o Ag.
Występowanie i otrzymywanie metalu – magnez
Magnez należy do pierwiastków najbardziej rozpowszechnionych. Spotyka się go w przyrodzie wyłącznie pod postacią związków. Bardzo rozpowszechnione są przede wszystkim liczne krzemiany magnezowe, jak enstatyt Mg[Si03], oliwin (Mg,Fe)2[Si04], talk Mg2[Si4Oi0] Mg(OH)2, pianka morska Mg3[Sifl013] Mg(OH)2 3H20, serpentyn Mg3[Si/,Ou]
Sole glinowe
Sole glinowe, powstające przez rozpuszczenie wodorotlenku w kwasach, odszczepiają w roztworze kation trójwartościowy Al3+. Są one bezbarwne i nietrujące. Smak mają ściągający i kwaskowy, gdyż jako sole słabej zasady ulegają w roztworze hydrolizie z odczynem kwaśnym. Zadane roztworem mocnej zasady wydzielają galaretowaty osad wodorotlenku glinowego, rozpuszczalny w nadmiarze odczynnika wskutek tworzenia się glinianu.
