Siarczek borowy, B2S3, ciężar cząst. 117,84, powstaje przez bezpośrednie łączenie się pierwiastków lub też podczas przepuszczania pary dwusiarczku węgla nad rozżarzoną mieszaniną trójtlenku boru z węglem. Jest substancją stałą, bezbarwną, o gęstości 1,55 g/cm3, topiącą się w 310°C. Z wodą rozkłada się na H3BO3 i H2S,
Jako materiał do odlewów czysta miedź jest mało przydatna. W stanie stopionym wchłania ona znaczne ilości niektórych gazów, m. in. tlenu, które wydziela z powrotem podczas krzepnięcia. Wskutek tego otrzymuje się odlew porowaty. Znacznie bardziej do odlewów nadają się liczne stopy miedzi, które znalazły różnorodne zastosowania.
Kwasy organiczne działają na glin w minimalnym stopniu. Natomiast roztwory silnych zasad rozpuszczają go dość łatwo, przy czym wydziela się wodór i powstają związki zwane glinianami (§ 276): – 2Al + 2OH” + 6HbO —2[Al(OH)/r + 3H,.
Obojętny węglan miedziowy, CuCO:b jest nieznany. Osady, powstające po dodaniu węglanu sodowego lub potasowego do roztworów soli miedziowych, są solami zasadowymi. Węglany zasadowe występują też w przyrodzie jako zielony malachit CuCO:} Cu(OH)2 i niebieski azuryt 2CuCO:j CU(OH)2, oba krystalizujące w układzie jednoskośnym. Pierwszy z nich używany jest w budownictwie ozdobnym, a także w stanie zmielonym jako farba (zieleń górska). Azuryt w wilgotnym powietrzu przechodzi stopniowo w malachit, wskutek czego stosowanie go jako farby (błękit górski) jest bardzo ograniczone.
Wodny roztwór NaOH nosi nazwę ługu sodowego. Ma on smak gorz- kożrący, „ługowaty” i jest śliski w dotyku na podobieństwo roztworów mydła. Na tkanki organizmu ług sodowy, zwłaszcza stężony, działa żrąco. Odczyn roztworu jest silnie zasadowy: wodorotlenek sodowy należy do najmocniejszych zasad, tzn. w roztworze niezbyt stężonym jest praktycznie całkowicie zdysocjowany na jony Na ' i OH-. Wykazuje też wszystkie reakcje właściwe jonom wodorotlenowym: barwi lakmus na niebiesko, z wszystkimi kwasami, nawet najsłabszymi, tworzy sole, z soli metali ciężkich wytrąca nierozpuszczalne wodorotlenki. Stężone roztwory wodorotlenku sodowego wyraźnie nadgryzają szkło i porcelanę, wy- lugowując z nich krzemionkę. Stopiony wodorotlenek atakuje też w dostrzegalnym stopniu większość metali, nie wyłączając platyny. Stosunkowo najodporniejszy jest nikiel oraz srebro w technice do stapiania wodorotlenków używa się zwykle naczyń żelaznych.
Również i stężone roztwory amoniaku rozpuszczają chlorek miedziawy, tworząc z nim zespolone amoniakaty o różnym składzie. Podobne amoniakaty otrzymano też, działając gazowym amoniakiem na stały CuCl.
Sole amonowe, powstające przez zobojętnienie zasady amonowej odpowiednimi kwasami lub też działaniem gazowego amoniaku na bezwodne kwasy (por. § 171), pod względem własności przypominają sole litowców, w szczególności potasu. Wchodzący w skład soli amonowych jon NH, którego budowę omówiono już wyżej (§ 90 i 171), zachowuje się w roztworach na podobieństwo jednowartościowego kationu metalicznego. W stanie elektrycznie obojętnym grupa NH4, zwana często amonem, nie jest zdolna do samodzielnego istnienia. Przez działanie amalgamatem sodowym na stężone roztwory chlorku amonowego lub przez elektrolizę soli amonowych na katodzie rtęciowej udało się jednak otrzymać wolne rodniki amonowe w roztworze rtęciowym, jako masę srebrzystobiałą, miękką jak masło, łatwo rozpadającą się z pęcznieniem na amoniak, wodór i rtęć. Nieco trwalszy jest amalgamat amonowy w temperaturze 0°C zachowuje się wówczas jak amalgamat metalu o dużej prężności roztwórczej, zdolny do rugowania z roztworu nie tylko takich metali, jak miedź, żelazo, cynk, lecz nawet bar.
Dwutlenek krzemu, czyli krzemionka, jest niewątpliwie najważniejszym związkiem krzemu i jedną z najbardziej rozpowszechnionych substancji w ogóle. W przyrodzie spotyka się ją w postaci kilku odmian krystalicznych, a także jako krzemionkę bezpostaciową. Najbardziej rozpowszechnioną z polimorficznych odmian krzemionki jest kwarc.
Są to pierwiastki o charakterze elektrododatnim, który występuje u nich w silniejszym stopniu niż u pierwiastków grupy poprzedniej. Dotyczy to przede wszystkim cięższych przedstawicieli grupy. Natomiast czołowy pierwiastek beryl, jedyny z całej rodziny, wykazuje własności amfoteryczne i przypomina tym pierwiastki grupy III, zwłaszcza glin. Następny z kolei pierwiastek, magnez zbliża się w swoich własnościach do pierwiastków rodziny pobocznej grupy II, tak iż typowe własności rodziny występują dopiero w trzecim z kolei pierwiastku, wapniu. Tworzy on wraz z pozostałymi trzema pierwiastkami ściślejszą rodzinę wapniowców lub metali ziem alkalicznych.
Azotan sodowy, saletra sodowa (chilijska), NaN03, ciężar cząst. 85,00, występuje w potężnych pokładach w pobliżu wybrzeża Oceanu Spokojnego w północnych bezwodnych prowincjach republiki Chile.
Przez traktowanie oziębionego stopu wodą węglan sodowy rozpuszczano i następnie wykrystalizowywano. Z nierozpuszczonego siarczku wapniowego zaś, który dawniej stanowił bardzo uciążliwy balast fabryk sody, regenerowano siarkę metodą Cliance’a. Działaniem wody i C32 wytwarzano zeń siarkowodór (V), który następnie utleniano tlenem powietrza wobec rudy darniowej jako katalizatora: Ca8 -J- H20 -f- (JOa = CaC03 -j- HaS . (V)
Poszczególne atomy krzemu w czworościanach tworzących pasma mogą być zastąpione przez atomy glinu. Wobec tego jednak, że jądro atomu Al, stojącego w układzie okresowym o jedno miejsce przed krzemem, ma ładunek dodatni mniejszy o jeden nabój elementarny, każda taka zamiana pociąga za sobą odpowiedni wzrost ujemnego ładunku pasma. W kryształach silimanitu, AljAlSiO.-,], stwierdzono budowę pasmową typu przedstawionego na rysunku 121, przy czym co drugi atom krzemu został zastąpiony atomem glinu.
19 lutego, 2015 
