Posted in 
Porcelana służy do wyrobu naczyń stołowych i laboratoryjnych oraz przedmiotów sztuki. Do tego ostatniego celu nadaje się szczególnie porcelana miękka, ze względu ną łatwość przyjmowania farb podglazurowych. Obok tego porcelana służy do wyrobu izolatorów elektrycznych.
Pod względem struktury porcelana przedstawia się jako szklista masa z zawieszonym w niej mnóstwem pęcherzyków powietrza, kryształków krzemionki w postaci krystobalitu oraz krzemianu glinowego o wzorze 3Al2Oa 2Si02, nazwanego muUitem.
– 2. Wyroby kamionkowe wypalane są w temperaturze niewiele tylko niższej niż porcelana i wobec tego mają przełom gładki. Są one również twarde i nie- przenikliwe dla cieczy. Wobec użycia do ich wytwarzania materiałów mniej czystych mają barwę szarą, brunatną lub żółtawą. Z kamionki wyrabia się rury kanalizacyjne, zlewy, kubły, garnki, z lepszych gatunków także wazy i inne naczynia ozdobne.
– 3. Fajans, stosowany do wyrobu tańszych naczyń stołowych, ma przełom szary, porowaty. Aby uczynić naczynia fajansowe nieprzepuszczalnymi dla cieczy, pokrywa się je polewą łatwo topliwą, która wskutek dodania drobno sproszkowanego dwutlenku cyny, SnOn, jest biała i nieprzezroczysta. Temperatura wypalania fajansu jest znacznie niższa niż dla porcelany i kamionki (1000—1100°C) i nie wystarcza do nadtopienia wyrobu. Podobne do fajansowych są wyroby majolikowe, pokryte zwykle barwną glazurą.
– 4, Zwykłe wyroby garncarskie wytwarza się z gliny, zawierającej znaczną domieszkę związków żelaza, które nadają im po wypaleniu barwę czerwoną. Wypala się je w temperaturze około 1000“C. Mają one przełom szorstki, porowaty. W podobny sposób odbywa się też wypalanie cegły, dachówek, rurek drenarskich, doniczek do kwiatów itp. Naczynia gliniane przeznaczone do przechowywania cieczy powleka się od wewnątrz polewą. Najprościej wytworzyć taką polewę, pokrywając powierzchnię naczynia zwykłą solą kuchenną. Podczas wypalania sól topi się i rozpuszcza w sobie powierzchniowe składniki gliny, tworząc szklistą warstwę nie przepuszczającą wody.
– 5. Cegły szamotowe odznaczają się szczególnie dużą odpornością na wysokie temperatury (> 16000. Wypala się je ze specjalnego rodzaju gliny z dodatkiem pewnej ilości sproszkowanej cegły. Podobną odporność mają tzw. kamienie dynasowe, otrzymywane przez wypalanie piasku kwarcowego, zarobionego z niewielką ilością gliny lub sproszkowanego wapienia. Zawierają one ponad 90″/o Si02 i wytrzymują temperatury do 1750°C.
