Posted in 
W praktyce analitycznej ma się do czynienia prawie wyłącznie z miedzią dwuwartościową. Jon Cu-1 należy do drugiej grupy analitycznej, tworzącej siarczki nierozpuszczalne w rozcieńczonych kwasach. Bardzo charakterystyczną reakcją dla jonów miedziowych jest tworzenie kompleksów amminomiedziowych, nadających roztworowi intensywne szafirowe zabarwienie. Również i tworzenie się trudno rozpuszczalnego, bezpostaciowego osadu cyjanożelazinu miedziowego Cuo[Fe(CM)ti] barwy ciemnobrunatnej może służyć do wykrycia niewielkich nawet ilości miedzi.
Perła boraksowa w płomieniu utleniającym barwi się niebiesko od związków miedzi, w redukującym natomiast staje się czerwona i nieprzezroczysta na skutek wydzielenia miedzi metalicznej. Jeśli jednak obecne są równocześnie związki cyny, wówczas miedź wydziela się jako bardzo subtelna zawiesina i otrzymuje się perłę przezroczystą barwy rubinowoczerwonej.
Oznaczenie miedzi na drodze wagowej odbywało się dawniej w postaci siarczku, Cu2S lub tlenku, CuO. Obecnie jako najdokładniejszą metodę stosuje się zwykle elektrolityczne wydzielanie metalu na elektrodzie platynowej. Miareczkowo oznacza się miedź bądź to jodome- trycznie, bądź przez strącanie jako rodanek miedziawy (metoda V o 1- harda). Do oznaczania małych ilości miedzi stosuje się też metodę kolorymetryczną, polegającą na porównaniu intensywności zabarwienia amoniakalnego roztworu badanego oraz szeregu takichże roztworów o znanej zawartości miedzi.
