Posted in 
W praktyce analitycznej ma się do czynienia prawie zawsze ze związkami, wywodzącymi się od dwuwartościowego kationu ołowiawego Pb2″1″. W toku systematycznego rozdzielania kationów związki ołowiawe zostają strącone częściowo w grupie chlorowodorowej w postaci chlorku PbCij (wraz z chlorkami srebrowym i rtęciawym), częściowo zaś w grupie siarkowodorowej w postaci siarczku PbS, nierozpuszczalnego w rozcieńczonych kwasach ani też w żółtym siarczku amonowym. Jako reakcje rozpoznawcze na jon ołowiawy służyć mogą: strącanie żółtego jodku ołowiawego PbJj lub strącanie białego siarczanu ołowiawego, lub wreszcie strącanie żółtego chromianu ołowiawego, PbCr04.
Na drodze „suchej” obecność ołowiu daje się łatwo stwierdzić dzięki temu, że związki jego, prażone z sodą na węglu, na skutek redukcji tworzą ziarno metalicznego ołowiu, otoczone żółtopomarańczowym nalotem tlenków.
Ilościowo oznacza się ołów zazwyczaj przez strącanie w postaci siarczanu lub chromianu. Niekiedy stosuje się też oznaczanie na drodze elektrolitycznej, przy czym ołów z zakwaszonego kwasem azotowym roztworu azotanu wydziela, się na anodzie w postaci PbO). wówczas w odwrotnym kierunku. W szczególności na biegunie dodatnim jony S04 oddają swój ładunek ujemny i utleniają siarczan ołowiawy na ołowiowy, który natychmiast ulega hydrolizie na Pb02 i kwas siarkowy: SOr PbSO-i = Pb(S04)2 + 20, Pb(S04)3 + 211,0 = PbO + 2 H2S04.
Na biegunie ujemnym natomiast następuje redukcja siarczanu oło- wiawego przez wydzielające się tam jony wodorowe, przy czym powstaje również kwas siarkowy: PbSO, + 2 H+ + 2 0 = HaS04 + Pb.
