Posted in 
Trójtlenek boru, B2O3, ciężar cząst. 69,64, powstający podczas spalania boru w tlenie (ciepło reakcji 304,6 kcal/mol), otrzymuje się zwykle pr ez odwodnienie kwasu borowego jako masę bezbarwną, szklistą, o gęstości 1,844 g/cm3, mięknącą w temperaturze czerwonego żaru, przechodzącą stopniowo w ciągliwą ciecz. Ciecz ta zastyga podczas oziębiania z powrotem na masę bezpostaciową. Przez ogrzewanie w próżni do 225°C udało się jednak otrzymać trójtlenek boru w postaci kryształów topiących się w 450°C.
W wodzie trójtlenek boru rozpuszcza się z wydzieleniem znacznych ilości ciepła. Po ostudzeniu roztworu krystalizuje z niego kwas orto- borowy, H3BO3, w postaci miękkich perłowo połyskujących łusek sześciokątnych układu trójskośnego o tłustym dotyku (d = 1,46 g/cm3). Na
% większą skalę otrzymuje się go przez działanie kwasu solnego lub siarkowego na stężone roztwory boraksu: Na2B407 + 2HCl + 5H20 = 2NaC] + 4H3B03. Rozpuszczalność kwasu borowego w wodzie, dość nieznaczna na zimno, szybko rośnie z temperaturą (tabl. 71). Kwas borowy jest nieco lotny z parą wodną, w przeciwieństwie do trójtlenku, który dopiero około 1000°C ma dostrzegalną prężność pary.
Wodne roztwory kwasu borowego mają smak zaledwie kwaskowy, barwią lakmus na kolor winnoczerwony, nie zmieniają natomiast zabarwienia oranżu metylowego. Kwas borowy jest więc kwasem bardzo słabym, trój zasadowym. Jego pierwsza stała dysocjacji wynosi Ki = = 6,4 10′-10, druga i trzecia mają wartości jeszcze znacznie mniejsze. Moc kwasu bardzo się zwiększa po dodaniu gliceryny, mannitu i innych związków organicznych, zawierających w cząsteczce kilka grup OH. Wpływ ten polega prawdopodobnie na tworzeniu się na tyle mocnych jednozasadowych kwasów kompleksowych, że mogą one być miareczkowane mocnymi zasadami wobec fenoloftaleiny jako wskaźnika.
