Posted in 
Sól ta o ciężarze cząst. 138,21 jest jednym z głównych składników popiołu roślinnego, który jej właśnie zawdzięcza swoje zastosowanie do mycia i czyszczenia.
Aż do końca XVIII wieku otrzymywano węglan potasowy przez ługowanie popiołu, powstającego po spaleniu głównie drewna drzew liściastych w garnkach żelaznych (stąd nazwa niemiecka Pottasche — popiół z garnka). Obecnie otrzymuje się jeszcze pewne ilości potażu przez spopielanie przefermentowanego wywaru melasowego z cukrowni lub też potu owczego, otrzymanego z wełny podczas jej płukania. Leb lanc opracował dla wytwarzania węglanu potasowego metodę zupełnie analogiczną do tej, jaką przez wicie lat stosowano do wytwarzania sody (§ 308).
Jednak i ta metoda została z biegiem czasu zarzucona i obecnie wytwarza się węglan potasowy bądź to działaniem dwutlenku węgla na elektrolitycznie otrzymany roztwór wodorotlenku (,,karbonizacja KOH”), bądź też wprost z sylwinu metodą Engela i Prechta, W metodzie tej miesza się roztwór soli potasowej ze stałym węglanem magnezowym, przepuszczając równocześnie gazowy dwutlenek węgla.
Powstaje przy tym trudno rozpuszczalna sól podwójna w myśl równania: – 2KC1 + 3{MgCOj 3H20) – CO, = 2(KHCO, -MgC03 4H20) + MgCL . Po odsączeniu tej soli rozkłada się ją przez ogrzewanie pod wodą do 60°C i równoczesne przepuszczanie CO,: – 2 (KHC03 MgCOs 4ILO) = K2COs + 2 (MgCOs – 3H20) + C02 + 3H20.
Praktycznie nierozpuszczalny węglan magnezowy zostaje odsączony i może być ponownie użyty do reakcji, z roztworu zaś po odparowaniu i oziębieniu krystalizuje w zwykłej temperaturze węglan potasowy w postaci półtorahydratu 2K2CO. 3H20. Traci on wodę w 150°C. Prócz tego znany jest też pięciohydrat trwały poniżej 6,5°C.
