Posted in 
Również i stężone roztwory amoniaku rozpuszczają chlorek miedziawy, tworząc z nim zespolone amoniakaty o różnym składzie. Podobne amoniakaty otrzymano też, działając gazowym amoniakiem na stały CuCl.
Chlorek miedziawy tworzy sieć przestrzenną takiego samego typu, jak blenda cynkowa (rys. 152, § 346). Podobną budowę mają i pozostałe halogenki jednowartościowej miedzi. Spośród nich fluorek, CuF, otrzymywany działaniem fluorowodoru na CuCl powyżej 1000°C, wyróżnia się barwą ciemnoczerwoną.
Cyjanek miedzią wy, CuCN, powstaje przez działanie cyjankami litowców na roztwory soli miedziowych. Początkowo strąca się nietrwały cyjanek miedziowy, Cu(CN)ł, jako żółtobrunatny osad, który jednak po lekkim ogrzaniu zamienia się całkowicie na sól mie- dziawą z wydzieleniem gazowego dwucyjanu: – 2Cu(ON), = l}UuON -c2x,.
Cyjanek miedziawy tworzy biały osad nierozpuszczalny w wodzie, rozpuszczający się natomiast w amoniaku, a szczególnie łatwo w nadmiarze cyjanku potasowego. Powstające przy tym jony zespolone, np. [Cu(CN)/,]:J—, są szczególnie trwałe i w roztworze praktycznie nie ulegają dysocjacji na jony Cu+ i CN_. Wnioskować o tym można stąd, że roztwory te nie dają z siarkowodorem osadu siarczku miedziawego. Dzięki temu w obecności nadmiaru cyjanków można działaniem siarkowodoru oddzielić związki miedzi od związków kadmu, które w podobnych warunkach tworzą z siarkowodorem osad siarczku kadmowego (§ 349).
Tiocy janian (rodanek) miedziawy, CuCNS, powstaje przez dodanie rozpuszczalnego rodanku do roztworu soli miedziowej po zredukowaniu go np. działaniem SCb. Jest to biały osad, nierozpuszczalny w wodzie ani też w kwasach nie utleniających. Reakcja ta wykorzystana jest w analizie ilościowej do oznaczania miedzi bądź to metodą wagową (R i v o t), bądź też miareczkową (V o 1 h a r d).
