Posted in 
Magnez jest metalem o połysku srebrzystobiałym, dość twardym, niezbyt kowalnym i ciągliwym. Jest on najlżejszy ze wszystkich metali użytkowych (d = 1,74 g/cm3), około 1,5 raza lżejszym od glinu, a przeszło 5 razy — od miedzi. Od dawna czynione więc były próby stosowania magnezu jako materiału konstrukcyjnego. Na przeszkodzie temu stały jego niezbyt korzystne własności mechaniczne. Własności te mogą być wybitnie polepszone przez odpowiednie dodatki. Dlatego też stopy magnezu, przede wszystkim z glinem, znajdują szerokie zastosowanie jako materiał do odlewów, zwłaszcza w przemyśle samochodowym i lotniczym. Do najczęściej używanych stopów należy elektron, zawierający do 90% Mg (reszta Al, Zn, Mn) oraz magnal (stop z glinem o zawartości najczęściej 5—12%, najwyżej do 30% Mg).
O sieci przestrzennej magnezu metalicznego była już mowa w § 284. W suchym powietrzu magnez w zwykłej temperaturze nie ulega utlenieniu w dostrzegalnym stopniu i zachowuje swój połysk. Pod wpływem wilgoci pokrywa się stopniowo cieniutką warstewką wodorotlenku, która szczelnie przylega do powierzchni metalu i chroni głębsze warstwy przed dalszym utlenieniem. Wskutek tego magnez w zwartych masach jest dość odporny na wpływy atmosferyczne.
Woda działa nań powoli dopiero powyżej 70°C, szybciej w temperaturze wrzenia. Wydziela się wodór i powstaje wodorotlenek Mg(OH)2. Ogrzany na powietrzu do 650°C, najlepiej w postaci taśmy lub proszku, magnez spala się z wydzieleniem dużych ilości ciepła (145,8 kcal/g-at.). Powstający w wyniku reakcji tlenek MgO zostaje ogrzany do wysokiej temperatury i wysyła oślepiająco białe światło. Stąd zastosowanie magnezu do oświetlania przedmiotów fotografowanych oraz do wytwarzania ogni sztucznych. Dzięki dużemu powinowactwu magnezu do tlenu używa się go też niekiedy zamiast glinu do wydzielania niektórych metali z ich tlenków (§ 275).
Podczas spalania magnezu na powietrzu powstają obok tlenku także pewne ilości azotku, MgjN2. Magnez bowiem w temperaturach bliskich temperatury topnienia łączy się dość chętnie z azotem. Łatwo też ulega działaniu fluorowców, zwłaszcza chloru.
W kwasach, nawet słabych, magnez rozpuszcza się dość łatwo. Nie działa nań jedynie czysty fluorowodór. W odróżnieniu od glinu i berylu jest on natomiast zupełnie odporny na działanie roztworów zasad, nawet stężonych. W zetknięciu z roztworami niektórych soli, przede wszystkim chlorków, magnez i jego stopy ulegają szybko nadgryzieniu, nie mogą więc być użyte w budownictwie okrętowym.
