Posted in 
Ołów jest metalem ciężkim, barwy szaroniebieskiej, łatwo topli- wym (por. tabl. 52, § 213) i tak miękkim, że daje się rysować nawet paznokciem. Można go wywalcować na cienkie blachy, ze względu jednak na małą wytrzymałość mechaniczną nie daje się otrzymać zeń zbyt cienkiego drutu. Przewodnictwo cieplne i elektryczne ołowiu, jak na metal, nie jest zbyt wielkie (por. tabl. 62, § 244). W odróżnieniu od wyższych homologów ołów tworzy sześcienną sieć przestrzenną z obsadzonymi środkami ścian (rys. 126, § 248).
Metaliczny połysk ołowiu występuje tylko na świeżym przekroju, na powietrzu bowiem powleka się on wkrótce cieniutką szarosiną warstewką, składającą się z tlenku i zasadowego węglanu, która szczelnie przylega do powierzchni metalu i chroni go przed dalszym utlenieniem. Taka sama warstewka tworzy się na powierzchni ołowiu pod działaniem wody wodociągowej, zawierającej zawsze pewne ilości rozpuszczalnego CO2 i tlenu. W obecności wody wolnej od CCb i węglanów powstaje wodorotlenek olowiawy, nieco rozpuszczalny.
Ogrzewany przez czas dłuższy powyżej temperatury topnienia, ołów zamienia się w żółty tlenek PbO, a podczas dalszego ogrzewania (jeśli tylko temperatura nie jest zbyt wysoka) — w ceglastoczerwony tlenek PbaO/± (minię). W stanie silnego rozdrobnienia ołów utlenia się już w zwykłej temperaturze, wydzielając przy tym dość znaczne ilości ciepła (52,4 kcal/g-at.) (ołów piroforyczny). Na gorąco ołów reaguje też bezpośrednio z siarką, selenem i tellurem oraz z fluorowcami.
Potencjał normalny ołowiu leży tylko nieznacznie poniżej potencjału wodoru. Rugowanie przez ołów wodoru z kwasów odbywa się jedynie bardzo powoli. W kwasie azotowym ołów rozpuszcza się z łatwością dzięki własnościom utleniającym tego kwasu. Wywiązują się przy tym tlenki azotu. Wobec rozcieńczonego kwasu solnego i siarkowego ołów zachowuje się dość odpornie, gdyż powstająca na powierzchni metalu sól trudno rozpuszczalna (chlorek lub siarczan) chroni go przed dalszym działaniem na gorąco następuje jednak rozpuszczanie z wydzieleniem wodoru (z H2S04 również i S02). W obecności tlenu atakują go nawet słabe kwasy organiczne. turze niezbyt wysokiej (500—600°C), przy czym zostaje on częściowo utleniony na tlenek (I) i siarczan (II): – 2 PbS + 302 = 2PbO + 2SOa, (I) PbS + 2 02 = PbS04. (II)
