Posted in 
Wodorek glinowy (A1H:,)„ otrzymał Wiberg w 1942 r. przepuszczając wyładowania jarzeniowe przez mieszaninę trójmetyloglinu, Al(CH,h z wodorem. Powstaje on także w reakcji glinowodorku litowego 2 chlorkiem glinowym w bezwodnym roztworze eterowym: – 3LiA1H + A1C13 – 3Li01 + 4 A1H3 (T)
Jak wykazały pomiary ebuliometryczne, w roztworze eterowym otrzymanym po odsączeniu chlorku litowego wodorek glinowy występuje początkowo w postaci cząsteczek monomerycznych. Wkrótce jednak następuje polimeryzacja i wodorek wytrąca się z roztworu jako biały bezpostaciowy osad (A1HS)„, Związek ten nie ma charkteru soli, jak wodorki pierwiastków grup II i I. Tworzy on połączenia addycyjne z wieloma substancjami, m. in. z trójmetyloaminą A1H:1 2N(CH1h i AlHn N(CHn)3. Pierwszy z tych związków występuje jako monomer, drugi jako dimer.
Budowa wodorku glinowego i jego pochodnych nie jest jeszcze znana. Przez działanie wodorkiem litowym na chlorek lub bromek glinowy w bezwodnym roztworze eterowym powstaje w reakcji dość silnie egzotermicznej glino- wodorek litowy: – 4LiH + AlCla = LiAlITj + .1 Lit‘1 + 24 kcal.
Po odsączeniu chlorku litowego i ostrożnym odparowaniu eteru pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymuje się glinowodorek litowy w postaci białej drobnokrysta- licznej masy. W zwykłej temperaturze jest on dość trwały po ogrzaniu do 125— 150°C rozkłada się według równania: – 2LiAlH4 = 2Lijr + 2Al + 311 –
Glinowodorek litowy jest bardzo aktywnym środkiem redukującym i w tym charakterze znalazł ostatnio zastosowanie w preparatyce organicznej. Pozwala on także w łatwy sposób otrzymywać niektóre wodorki metali dotychczas nie znane lub trudno dostępne, np.:
