Posted in 
Stosowana obecnie metoda otrzymywania glinu, opracowana prawie równocześnie przez Héroulta we Francji i H a 11 a w Ameryce (1886), polega na elektrolizie roztworu tlenku glinowego w stopionym kriolicie.
Elektroliza odbywa się w naczyniu żelaznym K (rys. 140), wyłożonym od wewnątrz grubą warstwą sproszkowanego grafitu, zmieszanego z lepiszczem. Naczynie samo służy jako katoda, anody A, zanurzone od góry w elektrolizowanym stopie, sporządzane są też z grafitu. Elektrolit, zawierający 20—30(l/n A120J, pokryty jest od góry grubą warstwą ochronną sproszkowanego grafitu.
Elektroliza odbywa się w temperaturze 800—900°C. Glin, jako cięższy od stopu, zbiera się na dnie w stanie stopionym, wydzielający się zaś na anodzie tlen łączy się z materiałem elektrody na CO i C02. Ubytek Al20j powinien być co jakiś czas uzupełniany, a w miarę zużycia elektrod zanurza się je coraz głębiej w elektrolicie. Temperatura stopu nie powinna przekraczać 1000°C, w przeciwnym bowiem razie na skutek zmiany gęstości elektrolitu i metalu ten drugi wypływa na powierzchnię i tu spala się w zetknięciu z tlenem powietrza.
Proces otrzymywania metalu pochłania duże ilości energii elektrycznej. Ciepło wydzielane wskutek reakcji spalania grafitu na anodzie stanowi tu tylko częściową kompensatę. Otrzymany z elektrolizy surowy glin oczyszcza się przez przetapianie bez dostępu powietrza, przy czym uzyskuje się metal o zawartości około 99,5°/» Al. Jako domieszki występują: krzem, żelazo i niekiedy miedź. Specjalne metody pozwalają otrzymać metal zawierający poniżej 0,001/!/ zanieczyszczeń.
