Posted in 
Jeśli do przyrządzonego w ten sposób ciemnoniebieskiego roztworu (tzw. płynu F e h 1 i n g a) dodać łagodnego środka redukującego (np. glikozy) i mieszaninę podgrzać, wytrąci się tlenek miedziawy w postaci żółtego osadu, który po silniejszym ogrzaniu zmieni barwę na ceglastoczerwoną. Z ilości utworzonego osadu można obliczyć ilość do- danego cukru gronowego. Dlatego reakcja Fehiinga jest stosowana do ilościowego oznaczania tej substancji.
Mniemano dawniej, że powstający przez redukcję soli miedziowej żółty osad jest nietrwałym wodorotlenkiem miedziawym, CuOH. Badania promieniami X dowiodły jednak, że ma on taką samą strukturę krystaliczną, jak i czerwony CuiO. Tlenek miedziawy krystalizuje w układzie regularnym. Budowa jego sieci przestrzennej pokazana jest na rysunku 148. Gęstość jego wynosi 6 g/cm1, temperatura topnienia około 1200°C. W wodzie jest prawie nierozpuszczalny. Rozpuszczają go natomiast wodne roztwory amoniaku oraz stężony kwas solny. Tworzą się przy tym bezbarwne związki zespolone [CuiNH.jOH lub H[CuCLi].
Rozcieńczony kwas solny przekształca tlenek miedziawy w również nierozpuszczalny chlorek miedziawy. Pod wpływem zaś kwasów tlenowych powstaje odpowiednia sól miedziowa i wydziela się miedź, np.: Cu2(.) + H2iS04 = CuSOł4-lI2() + (1u.
Tlenek miedziawy używany jest do barwienia szkła i porcelany na kolor czerwony. Niekiedy używa się go też jako farby olejnej. Ważniejsze własności fluorowcowych związków miedziawych zawiera tablica 89.
