Posted in 
Tlenek miedziowy, CuO, ciężar cząst. 79,54. otrzymuje się zwykle przez utlenienie miedzi w temperaturze czerwonego żaru z dostatecznym dopływem powietrza: – 2Cu + (X, = 2 CuO -u 2 35 kcal lub przez prażenie wodorotlenku, węglanu lub azotanu miedziowego.
W przyrodzie znaleziono go w niewielkich ilościach jako minerał tenoryt, tworzący krzyształy układu trójskośnego lub też w postaci ziemistej jako melakonit.
Tlenek miedziowy tworzy czarny proszek krystaliczny o gęstości 6,3 6,4 g/cm3, nierozpuszczalny w wodzie. Ogrzany powyżej 800°C, oddaje część tlenu i przechodzi w tlenek miedziawy. Już w niższych temperaturach daje się dość łatwo redukować (np. wodorem, § 26, lub tlenkiem węgla), działa więc utleniająco. Dzięki temu używa się go w analizie elementarnej związków organicznych, polegającej na całkowitym utlenieniu związku badanego i obliczeniu jego składu procentowego na podstawie ilości otrzymanych produktów, tj. dwutlenku węgla, wody i azotu. Prócz tego używa się tlenku miedziowego do barwienia szkła na kolor niebieski.
Wodorotlenek miedziowy, Cu(OH)2, strąca się jako jasnoniebieski koloidowy osad po dodaniu wodorotlenku sodowego lub potasowego do roztworu soli miedziowej. Ogrzany nawet w zetknięciu z wodnym roztworem, traci wodę i przechodzi w czarny tlenek. Kwasy rozpuszczają go tworząc odpowiednie sole miedziowe. Mocne zasady natomiast działają na wodorotlenek miedziowy jedynie w dużym stężeniu. Wodorotlenek miedziowy ma więc charakter amfoteryczny, jednakże ze znaczną przewagą cech zasadowych.
Roztwory w mocnych zasadach są zabarwione na kolor niebieski. Zawierają one miedź w postaci zespolonych jonów hydroksomiedzio- wych [Cu(OH)>,]-' lub [Cu(OH),]]i—. Odpowiednie sole: hydroksomiedzia- ny, jak Na2[Cu(OH)4], Ba2[Cu(OH)(i], zostały też otrzymane w stanie stałym jako substancje krystaliczne o różnych odcieniach barwy niebieskiej. '
