Wodorotlenek miedziowy rozpuszcza się bardzo łatwo w wodnych roztworach amoniaku. Otrzymane roztwory są intensywnie zabarwione na kolor szafirowoniebieski. Działanie amoniaku polega na powstawaniu nie hydroksomiedzianów, lecz zasady o zespolonym kationie cztero- amminomiedziowym, [Cu(NH3)/J2+. Przez odparowanie roztworu zasadę tę można też otrzymać w postaci hydratu [CuiNHgjOHj-j 3H20 tworzącego niebieskie kryształy, rozpływające się na powietrzu.
Amoniakalne roztwory wodorotlenku miedziowego znane są pod nazwą odczynnika Schweitzera. Mają one zdolność rozpuszczania celulozy. Podczas wlewania otrzymanego roztworu cienkim strumieniem do rozcieńczonego kwasu celuloza wydziela się z powrotem w postaci cienkiej nici. Na tej zasadzie oparty jest jeden ze sposobów fabrykacji sztucznego włókna celulozowego (jedwab miedziankowy).
Przyrządzony w specjalny sposób wodorotlenek miedziowy używany jest jako piękna, lecz niezbyt trwała farba, znana pod nazwą błękitu bremeńskiego.
Od wodorotlenku miedziowego, jako od zasady, wywodzą się sole miedziowe. Większość soli pospolitych kwasów, jak chlorek, bromek, siarczan, azotan, octan, łatwo rozpuszcza się w wodzie. Roztwory ich są zabarwione na kolor niebieski, właściwy występującemu w nich uwodnionemu jonowi miedziowemu o przypuszczalnym wzorze [Cu(H20)/,]2 “. Tę samą barwę mają też krystaliczne hydraty soli miedziowych. Sole bezwodne zabarwione są rozmaicie, najczęściej żółto lub brunatno.
Po dodaniu amoniaku do roztworu soli miedziowej barwa zmienia się na ciemnoszafirową wskutek przejścia jonu miedziowego w ammino- miedziowy [Cu(NH3)/,]“
Leave a reply