Azotan potasowy, ciężar cząst. 101,11, spotyka się w przyrodzie w postaci wykwitów skalnych (stąd nazwa: sal petri = sól skalna) w bezwodnych okolicach na Bliskim Wschodzie (Egipt, Iran, Indie).
Wykwity powstają w wyniku rozkładu szczątków organicznych przy współudziale bakterii nitryfikacyjnych (§ 168) i w obecności związków potasowych zawartych w glebie.
Za pomocą podobnej przemiany otrzymywano też saletrę sztucznie jeszcze w połowie ubiegłego stulecia. Luźną ziemię próchnicową, zawierającą butwiejące szczątki roślinne, mieszano z wapnem, polewano gnojówką z obór i stajen i wystawiano w otwartych dołach na działanie tlenu z powietrza. Po upływie pewnego czasu zawartość dołów ługowano i z otrzymanego roztworu, zawierającego głównie azotan wapniowy i potasowy, wydzielano ten drugi przez krystalizację w niższej temperaturze. Ten prymitywny sposób wytwarzania saletry utrzymał się jeszcze w niektórych okolicach Indii i Egiptu.
W krajach uprzemysłowionych przeważną ilość salery potasowej otrzymuje się obecnie bądź to przez absorpcję otrzymanych syntetycznie tlenków azotu w roztworach wodorotlenku lub węglanu potasowego, bądź to drogą reakcji wymiany podwójnej saletry sodowej i chlorku potasowego: KCi + NaNC)3 KNOa + NaCl.
Proces ten, zwany procesem konwersji, opiera się na tym, że spośród czterech soli, biorących udział w reakcji odwracalnej, najtrudniej rozpuszczalny w wyższej temperaturze jest NaCl, w niższej zaś — KNO3 (tabl. 84).
Leave a reply