Chlorek magnezowy

Chlorek magnezowy, MgCl2, znajduje się w dużych ilościach w wodzie morskiej. W stanie stałym towarzyszy solom potasowym jako biszofit, MgCl2 6H2O, a zwłaszcza w połączeniu z chlorkiem potasowym jako karnalit, MgCl2 – KC1 6H20. Większą część ługów pokrystalicz- nych po wydzieleniu soli potasowych spuszcza się do ścieków. Z pewnej części ich jednak otrzymuje się przez dalszą krystalizację sześciohydrat MgCl2 6H20. Tworzy on bezbarwne kryształy układu heksagonalnego, rozpływające się na powietrzu i bardzo łatwo rozpuszczalne w wodzie. Roztwór ma smak silnie gorzki. Znane są też hydraty zawierające 2, 4, 8 i 12 g-cz. wody na 1 g-cz. soli w zwykłej temperaturze trwały jest jednak tylko sześciohydrat. Ogrzany na powietrzu traci on nie tylko wodę, lecz wskutek hydrolizy częściowo także chlorowodór i w wyniku — zamiast soli bezwodnej — otrzymuje się chlorek zasadowy (tlenochlorek) o zmiennym składzie. Odwodnienie może być przeprowadzone przez ogrzewanie w strumieniu gazowego chlorowodoru, który przeciwdziała hydrolizie.

Przez wprowadzenie do stężonego wodnego roztworu chlorku magnezowego większych ilości rozdrobnionego tlenku otrzymuje się gęstą papkę, która po pewnym czasie krzepnie na twardą masę. Masa ta może być użyta jako rodzaj cementu (cement Sorela). Zmieszana z opiłkami drzewnymi lub korkowymi służy pod nazwą ksylolitu do pokrywania posadzek, stołów laboratoryjnych itp. Prócz tego chlorek magnezowy znajduje zastosowanie w lecznictwie jako środek przeczyszczający, do nasycania włókien bawełny w celu nadania im giętkości przez utrzymywanie w stanie wilgotnym, do impregnowania drewna itp.