Miedź używana do wyrobu przewodów elektrycznych

W ostatnich czasach wytapia się miedź z kamienia miedzianego w myśl reakcji (IV) i (V) w aparatach przypominających swym działaniem konwertory Bessemera do wytapiania stali (§ 409), z tą jednak różnicą, że powietrze zostaje wprowadzone do stopionego kamienia miedzianego w konwertorze nie od dołu, lecz z boku, na pewnej wysokości nad dnem. Wskutek tego utlenianie siarczku miedziawego w myśl reakcji (IV) zachodzi jedynie w górnych warstwach, a w warstwach niższych przebiega reakcja (V), nie wymagająca doprowadzenia tlenu. Również i miedź, zbierająca się na samym dnie konwertora, nie ulega ponownemu utlenieniu przez wdmuchiwane powietrze.

Otrzymaną jednym z powyższych sposobów tzw. miedź czarną zawierającą od 90 do 98°/

Miedź używana do wyrobu przewodów elektrycznych powinna mieć jeszcze wyższy stopień czystości. Osiąga sią go przez rafinacją na drodze elektrolitycznej. Jako elektrolit służy roztwór siarczanu miedziowego, CuSO/, (12—200/o), zawierający kilka procent wolnego kwasu siarkowego. Anody stanowią bloki miedzi surowej, rolą katod zaś spełniają cienkie blachy z miedzi oczyszczonej. Podczas elektrolizy miedź na anodzie przechodzi do roztworu wraz z zawartymi w niej domieszkami metali mniej szlachetnych. Równocześnie na katodzie osadza się równoważna ilość czystej miedzi w postaci zwartej powłoki, zanieczyszczenia zaś pozostają w roztworze.

Metale bardziej szlachetne oraz zanieczyszczenia o charakterze niemetalicznym, zawarte w surowej miedzi, nie ulegają rozpuszczeniu i osadzają sią w pobliżu anody na dnie naczynia jako tzw. szlam anodowy, z którego wydobywa się zawarte w nim złoto i srebro. Produkcja ta opłaca cześć kosztów elektrolizy, które są dość wysokie.

Wobec braku napięcia rozkładowego elektroliza może odbywać sią już wobec bardzo niewielkiej różnicy potencjałów na elektrodach, potrzebnej tylko do pokonania oporu elektrolitu. Dlatego zwykle prowadzi sią elektrolizą równocześnie w kilkuset naczyniach połączonych ze sobą szeregowo.

Z rud ubogich lub też z materiałów odpadkowych, zawierających dostateczne ilości miedzi dla opłacenia kosztów przeróbki (jak np. wy- pałki niektórych pirytów, wychodzące z fabryk kwasu siarkowego), otrzymuje sią miedź na drodze mokrej. Materiał wyjściowy po ewentualnym przeprażeniu ługuje sią kwasem siarkowym. Z otrzymanego roztworu CuS04 wydziela sią miedź bądź to przez elektrolizę, bądź też traktuje sią go odpadkami metalicznego żelaza, które ruguje miedź z roztworu (miedź cementowa) – 0u2+ + Fe = Cu – Fe3+. ‘