Odporność szkła na działanie czynników chemicznych zależy w dużej mierze od jego składu. Zwykłe szkła użytkowe ulegają działaniu nie tylko roztworów kwasów i zasad, lecz w pewnej mierze nawet czystej wody. Ogrzewana w czystych naczyniach przez dłuższy czas woda ługuje ze szkła przede wszystkim składniki zasadowe, wskutek czego przybiera odczyn wyraźnie zasadowy. Podobnie działają roztwory kwasów. Znacznie silniej szkło zostaje nadgryzione przez działanie roztworów zasadowych, a tym bardziej stopionych zasad, które łączą się z zawartą w szkle krzemionką.
Do wyrobu naczyń laboratoryjnych stosuje się specjalne szkła, których odporność chemiczna jest. zwiększona przez odpowiednie dodatki (por, wyżej). Nawet i naczynia ze zwykłego szkła mogą być do pewnego stopnia uodpornione na chemiczne działanie wody przez przepuszczanie przez nie w ciągu paru godzin strumienia przegrzanej pary. metalu, związki te pod Wpływem wody ulegają hydrolizie na kwas borowy i halogenowodór. W stanie skroplonym nie przewodzą prądu. W wiązaniach B—X przeważa więc charakter kowalencyjny, i to tym bardziej, im wyższa jest liczba atomowa halogenu. We wzorze elektronowym BF3 podanym w § 90, atom boru wykazuje „luką” w swej powłoce elektronowej, dzięki czemu może tworzyć jako akceptor wiązanie koordynacyjne z atomami mającymi wolne dublety walencyjne (najczęściej N i O). Podobnie wygląda sprawa i u innych halogenków. Wynikająca stąd skłonność tych związków do przyłączania innych substancji maleje od fluorku do jodku.
Wzory te lepiej odpowiadają trójkątnemu kształtowi cząsteczek halogenków obliczone na ich podstawie odległości międzyatomowe są bardziej zgodne z oznaczonymi doświadczalnie. Teoria kwantykulowa przyjmuje dla halogenków bom strukturę jonową: B3+ (X—b z silnie zdeformowanymi anionami.
Leave a reply