Pierwszy z nich, wydzielający się z roztworu jako trwała odmiana powyżej 68°C, występuje w dużych ilościach w pokładach soli stass- furckich pod nazwą kizerytu. Tworzy bezbarwne kryształy o gęstości 2,57 g/cm3, dość twarde (stąd nazwa „sól twarda”) i w temperaturze pokojowej powoli tylko przechodzące do roztworu. Wskutek tego może on być łatwo oddzielony od towarzyszących mu soli przez zwykłe ługowanie. Pozostawiony w zetknięciu z wodą przez czas dłuższy, przechodzi w zwykłej temperaturze w siedmiohydrat.
Ten ostatni znany jest pod nazwą soli gorzkiej. Tworzy się w przyrodzie przez wyparowanie wody ze źródeł mineralnych, zawierających siarczan magnezowy. Po raz pierwszy wyodrębnił go N. G r e w z wody źródła w Epsom (stąd nazwa sól z Epsom lub sól angielska). Zwykle wytwarza się go z kizerytu lub też przez rozpuszczenie tlenku magnezowego, magnezytu lub dolomitu w rozcieńczonym kwasie siarkowym i krystalizację z podparowanego roztworu (po oddzieleniu od ewentualnego osadu siarczanu wapniowego). Jest to jedyny hydrat siarczanu magnezowego trwały w zetknięciu z nasyconym roztworem w zwykłej temperaturze. Tworzy duże bezbarwne słupy należące do układu rombowego o gęstości 1,68 g/cm3. W wilgotnym powietrzu nie ulega zmianie, w suchym natomiast wietrzeje na skutek utraty wody.
Sól gorzka znajduje zastosowanie w lecznictwie jako środek przeczyszczający, w farbowaniu tkanin jako zaprawa oraz w przemyśle papierniczym.
Reakcje analityczne jonu magnezowego. Sole magnezowe w obecności soli amonowych i amoniaku tworzą charakterystyczny, trudno rozpuszczalny osad krystaliczny z jonami PO3- (lub HPO3-): ” ' Mg+ -f HPOi“ + + 6HsO = Mg(NH4>P04 0HSO.
W razie obecności niewielkich tylko ilości jonów Mg2+ w roztworze osad tworzy się dopiero po pewnym czasie. Reakcja ta może być wykorzystana również i do ilościowego oznaczania jonów Mg2+. W tym celu osad po przemyciu i wysuszeniu poddaje się silnemu prażeniu, przez co traci on wodę i amoniak: – 2MgiiHJP04 – 6HaO —— Mg,P207 + 2ISTH3 13H20.
Z otrzymanej ilości pirofosforanu magnezowego oblicza się poszukiwaną ilość soli magnezowej. Ostatnio używa się odczynników organicznych, jak np. chinalizaryny lub 4-nitrobenzenoazorezorcyny do wykrywania niewielkich nawet ilości jonów magnezowych. Są to barwniki o dość skomplikowanej budowie. Strącony w ich obecności wodorotlenek magnezowy adsorbuje je i zabarwia się na kolor niebieski, widoczny nawet w razie małego stężenia jonów Mg2 w badanym roztworze.
Leave a reply