Octan ołowiawy rozpuszcza się bardzo łatwo w wodzie (55 g soli w 100 g wody w 25°C). Nazywany bywa cukrem ołowianym, gdyż roztwory jego mają smak wybitnie słodki, jednakże z przykrym posmakiem metalicznym. W roztworach tych rozpuszczają się znaczne ilości tlenku ołowiawego, co powoduje powstawanie octanów zasadowych. Roztwory takie stosowane są w lecznictwie pod nazwą wody gulardowej. W stanie stałym udało się otrzymać dwa octany zasadowe o składzie: Pb(OH)j Pb(€H3COO)2 i 2Pb(OH)2 Pb(CHaCOO).
Poza zastosowaniem w lecznictwie używa się octanu ołowiawego jako zaprawy w farbiarstwie oraz do otrzymywania innych związków ołowiu. Spośród trudno rozpuszczalnych soli ołowiawych zasługują na uwagę przede wszystkim sole fluor owco we. Ich ważniejsze własności fizyczna podaje tablica 67.
Tlenek ołowiawy daje się dość łatwo zredukować na metal tlenkiem węgla (w 100°C), wodorem (około 300cC) oraz węglem (w 550°C). W wodzie rozpuszcza się dość trudno (odmiana czerwona — 6 mg/1 w 20°C żółta, jako mniej trwała w tej temperaturze — około 2 razy więcej). Roztwór wodny ma odczyn wyraźnie zasadowy z wodą powstaje więc wodorotlenek. Związek ten można otrzymać jako biały, pozornie bezpostaciowy osad o zmiennej zawartości wody, działając na rozpuszczalną sól ołowiawą amoniakiem lub wodorotlenkiem sodowym (w tym drugim przypadku unikać należy nadmiaru odczynnika). Badany promieniami X daje on obraz ugięcia odmienny od otrzymanego dla PbO. Przez odparowanie nadmiaru wody można też otrzymać związek o określonym składzie, wyrażonym wzorem Pb(OH)2.
Zarówno tlenek, jak i wodorotlenek ołowiawy rozpuszczają się łatwo w kwasach oraz w nadmiarze mocnych zasad, W tym drugim przypadku powstają sole, zwane ołowinami albo właściwiej hydroksoołowinami, wywodzące się od kwasu H[Pb(OH).jj. Kwasowy charakter wodorotlenku ołowiawego występuje jednak nierównie słabiej niż zasadowy. Stała dysocjacji zasadowej wynosi: .
Podczas ogrzewania Pb(OH)2 łatwo traci wodę i przechodzi w PbO. Powyżej 100°C powstaje przy tym odmiana czerwona, poniżej tej temperatury — żółta.
Masykot był używany dawniej jako farba. Obecnie służy głównie do wyrobu minii. Glejta znajduje zastosowanie do fabrykacji różnych gatunków szkła ołowianego (por. § 243), jak również do wytwarzania innych preparatów ołowianych.
Tak zwany podtlenek ołowiu, Pb-jO, który jak przyjmowano dawniej, miał powstawać podczas prażenia szczawianu ołowiawego w myśl równania: – 2PbCa04 = Pb20 -[- GO + 3C02 okazał się, jak to dowiodły badania promieniami X, mieszaniną tlenku
Leave a reply