Podczas wprowadzania gazowego acetylenu do amoniakalnego roztworu chlorku miedziawego strąca się acetylenek miedziawy, Cu2C2, w postaci jaskrawoczerwonego osadu. Po wysuszeniu wybucha on dość gwałtownie pod wpływem ogrzania lub uderzenia.
Siarczek miedziawy, CuS, tworzy jako minerał chalkozyn (błyszcz miedziany) jedną z ważniejszych rud miedzianych. Sztucznie powstaje przez ogrzewanie mieszaniny siarczku miedziowego i siarki w strumieniu wodoru. Tworzy kryształy układu rombowego o gęstości 5,785 g/cm:i i barwie ciemnoszarej, topiące się w 1130°C.
W wodzie i rozcieńczonych kwasach siarczek miedziawy jest praktycznie nierozpuszczalny. Nie rozpuszcza się on też w roztworach siarczku amonowego. Ulega natomiast działaniu kwasu azotowego na gorąco.
Siarczek miedziawy w stanie stałym przewodzi prąd elektryczny. Przepływ prądu nie polega jednak, jak w przewodnikach metalicznych, na ruchu elektronów w polu elektrycznym, lecz związany jest z poruszaniem się cząstek materialnych, mianowicie jonów Cu1. Aniony S2— natomiast w przenoszeniu elektryczności nie biorą żadnego udziału.
Sole miedziawe kwasów tlenowych, np. siarczan, CU2SO4, pod działaniem wody ulegają natychmiast rozkładowi na sól miedziową i miedź mogą więc być otrzymane jedynie z roztworów niewodnych. Nieco trwalsze są wywodzące się od nich sole zespolone, jak np. [CU(NH3)2]-,S04 H20 lub [Cu CO] ,S04 2H .O i in.
Podczas ogrzewania do 40—50cC roztworu CuSO z kwasem pod- fosforawym w stosunku molowym 1 : 2 tworzy się czerwonobrunatny osad, uważany za bardzo nietrwały wodorek miedziawy o składzie CuH. Znacznie łatwiej wodorek miedziawy może być otrzymany za pomocą glinowodorku litowego (§ 276).
Leave a reply