Następnie zamyka się dostęp powietrza i praży w dalszym ciągu. Produkty utlenienia reagują z nieutlenionym siarczkiem, dając dwutlenek siarki i wolny ołów w myśl równań (III) i (IV)z PbS + 2PbO = 3Pb -fS02, (III) PbS + PbSOá = 2 Pb + 2 SOa, (IY)
– 2. W metodzie drugiej prażenie siarczku ołowiawego prowadzi się dłużej, przepuszczając przez rudę strumień powietrza aż do całkowitego utlenienia siarczku na PbO. Aby uniknąć równoczesnego powstawania siarczanu ołowiawego, który jest bardzo odporny na działanie wyższych temperatur, dodaje się piasku i węglanu wapniowego, wskutek czego ewentualnie utworzony siarczan zostaje przekształcony w krzemian (V): – 2 PbS04 + 2SiOa = 2PbSi03 -f 2SOa + 02. (Y)
Otrzymaną mieszaninę PbO, PbSiOa i CaO (z dodanego węglanu) poddaje- się następnie w piecach szybowych redukcji węglem lub raczej — powstającym z niecałkowitego spalania węgla — tlenkiem węgla. Zachodzą przy tym reakcje następujące: PbSi03 + CaO = PbO + CaSiO,, (VI) PbO + CO = Pb + COa. (VII)
– 3. Sposób osadowy polega na działaniu żelazem lub mieszaniną rudy żelaznej (tlenku) z węglem na siarczek ołowiawy: – 2PbS + Fe203 4- 3C = 2Fb + 2FeS + 3CO. (VIII)
Sposób ten jest rzadko stosowany, gdyż w niższych temperaturach reakcja (VIII) przebiega niecałkowicie, w wyższych zaś — zachodzą duże straty ołowiu wskutek parowania.
Oczyszczanie ołowiu od towarzyszących mu domieszek odbywa się przez przetapianie. Takie domieszki, jak As, Sb, uchodzą przy tym w postaci lotnych tlenków, miedź zaś tworzy z niewielką ilością ołowiu trudno topliwy stop, wiążący też całą zawartą jeszcze w surowym ołowiu siarkę. Dla wydzielenia występujących zawsze niewielkich ilości srebra .stosuje się specjalne sposoby postępowania, które będą opisane podczas omawiania metalurgii srebra (§ 331). Stosuje się też oczyszczanie surowego ołowiu na drodze elektrolitycznej (metoda Bett s a), zwłaszcza jeśli zawiera on znaczne ilości bizmutu. Ołów surowy przez rozpuszczenie w kwasie solnym i zbadanie na obecność jonów Sn2+ posługując się jedną z wyżej podanych metod.
Ilościowe oznaczanie związków cynawych odbywa się najlepiej przez miareczkowanie nadmanganianem w roztworze kwaśnym (§ 257, równanie VI). W analizie wagowej strąca się cynę jako SnS lub SnŚ2, które przez prażenie przekształca się w SnCb. W tej samej postaci oznacza się też cynę w stopach, które traktuje się stężonym kwasem azotowym. Cyna przechodzi przy tym w kwas (ł-cynowy, a dalej przez prażenie w Sn02. Można wreszcie wydzielić cynę przez elektrolizę zarówno z roztworu kwaśnego, ja1′
Leave a reply