Dwuborowodór poddany działaniu wyładowań jarzeniowych w strumieniu obojętnego gazu, np. helu, daje inne borowodory, głównie B4H10, B5HflT i B5HU obok niewielkich ilości borowodorów wyższych.
Wymienione w tablicy 69 borowodory (z wyjątkiem ostatniego, BioHi/,) są w zwykłej temperaturze gazami lub lotnymi cieczami. Na podstawie składu ilościowego można je zgrupować w dwa szeregi, odpowiadające wzorom ogólnym B„H„-H (n-borowodory) i BnH,,+6 (dwu- hydro-n-borowodory). Są one na ogół nietrwałe i łatwo przekształcają się jedne w drugi podczas ogrzewania. Trwałość związków szeregu pierwszego jest nieco większa. Wszystkie są mniej lub bardziej wrażliwe na działanie tlenu z powietrza, a szczególnie wody, z którą tworzą ostatecznie kwas borowy i wodór, np.: B4H10 + 12 H20 = 4H3B03 + 11H,. (V)
Badanie ich musi więc być prowadzone w aparaturze szklanej szczelnie zamkniętej, zaopatrzonej w zawory rtęciowe zamiast kranów, gdyż smar do uszczelniania tych ostatnich również z nimi reaguje.
Wolne fluorowce reagują z borowodorami w ten sposób, że podstawiają kolejno atomy wodoru użyte jednak w nadmiarze, dają ostatecznie zawsze odpowiedni trój halogenek, BX3.
Również i halogenowodory, działają podstawiająco. Możliwe, że przejściowo następuje przyłączenie halógeno wodoru (VI), po czym zostaje odszczepiona cząsteczka wodoru (VII): B2H6 + HC1 = H2(B2H5C1), (VI) H2(B2H5C1) = BaIIBCI + H2. (VII)
Amoniak ulega przyłączeniu, dając np. z dwuborowodorem związek o wzorze sumarycznym, B2HC 2NH3. Dawniej uważano go za sól amonową, wobec czego przypisywano borowodorom własności kwasowe. Na podstawie nowszych badań związkowi powyższemu odpowiada raczej wzór [H2B(NH3)2h] [BH7] z anionem borowodorkowym (p..niżej).
Leave a reply