Miedź rodzima towarzyszy niekiedy złożom rud miedzianych. Z naturalnych związków miedzi największe znaczenie mają minerały siarczkowe, jak chalkozyn CuS, chalkopiryt CuFeSi, bornit CuFeS( oraz tiosole z arsenem, antymonem i niektórymi metalami ciężkimi, należące do tzw. rud płowych. Siarczki miedzi towarzyszą też często siarczkom żelaza, ołowiu i cynku w ilościach, opłacających wydzielanie z nich metalu. Mniejsze znaczenie mają rudy tlenkowe: kupryt (czerwona ruda miedziana) Cu20 i tenoryt CuO, oraz zasadowe węglany: malachit CuCO- Cu(OH)2 i azuryt 2CuCOi Cu(OH)2. Z innych związków miedzi wymienić warto zasadowy chlorek, zwany atakami- tem CuCl2 3Cu(OH)2, oraz krzemiany: dioptaz CuSiO:1 H20 i chryzo- kola CuSiO:! 2H20.
Największych ilości rud miedzianych dostarczają: Kongo (Katanga) i przyległe części Północnej Rodezji, Stany Zjednoczone (okolice Jeziora Górnego), Ameryka Południowa (Chile, Peru, Boliwia), dalej ZSRR (Ural), Kanada, Szwecja (Fahlun) i in. W Polsce spotyka się niewielkie ilości rud miedzianych w Monastercu nad Sanem oraz w Miedzianej Górze pod Kielcami. Niedawno znaleziono dość znaczne pokłady na Dolnym Śląsku.
Minimalne ilości miedzi znajdują się w organizmach roślinnych i zdaje się, że są one niezbędne dla należytego ich rozwoju. Chleb zawiera około 0,004 mg, a ziemniaki — około 0,002 mg miedzi na 1 kg. Organizm ludzki gromadzi związki miedzi przede wszystkim w wątrobie i w jądrach komórek. Obecność miedzi odgrywa ważną rolę w wytwarzaniu hemoglobiny (czerwonego barwnika krwi). Miedź wchodzi w skład hemocjanu — związku występującego w krwi niektórych mięczaków i odgrywającego tam podobną rolę jak hemoglobina u najwyższych kręgowców.
Leave a reply