W nowoczesnych metodach przeróbki skał złotodajnych poddaje się je przede wszystkim rozdrobnieniu w odpowiednich młynach lub gniotownikach, po czym z rozdrobnionego materiału ekstrahuje się złoto jedną z metod niżej podanych.
– 1. Metoda Plattnera polega na tym, że wyprażony materiał zostaje zwilżony i poddany działaniu gazowego chloru lub też wody chlorowej, pod wpływem których złoto przechodzi w rozpuszczalny trójchlorek, AuCl,j. Ługuje się go wodą, po czym wydziela się z roztworu złoto przez redukcję siarczanem żelazawym. Metoda ta obecnie wychodzi już z użycia.
– 2. W metodzie amalgamacji rozdrobniona skała złotodajna zawieszona w wodzie zostaje poddana działaniu rtęci, która rozpuszcza w sobie złoto, tworząc amalgamat. Złoto daje się następnie łatwo wyodrębnić przez oddestylowanie rtęci. Amalgamacja może być stosowana z korzyścią tylko w przypadku, gdy cząstki złota nie są zbyt drobne, wówczas bowiem nie są one dostatecznie zwilżane przez rtęć i nie ulegają w niej rozpuszczeniu.
– 3. Najbardziej rozpowszechniona jest metoda ługowania cyjankowego, wynaleziona przez Mc Arthura i Forresta w 1887 r. W metodzie tej rozdrobnioną skałę traktuje się rozcieńczonym (0,1— 0,2°/c'-owym) roztworem cyjanku sodowego lub potasowego. Podobnie jak w przypadku ługowania srebra (§ 331), złoto przy współudziale tlenu z powietrza przechodzi do roztworu w postaci zespolonego cyjanku.
Przejściowo tworzy się przy tym nadtlenek wodoru (I), który w dalszym stadium reakcji ulega rozkładowi (II): Au + 2CN- + H20 + i/jOs =[Au(CN)ar + OH” + i/gHaOg. (i) Au + ygHgOg + 2CN = [A»(CX)2] – + OH (II) – 2 Au + 40X + HgO + i/aOa = 2[Au(CN)a] + 2 OH“.
Leave a reply