Związki miedzią

Jak wspomniano w § 323, miedź tworzy dwa szeregi związków: związki miedziawe z miedzią jednowartościową i miedziowe, w których występuje ona z wartościowością +2. Pierwsze z nich są na ogół mniej trwałe i zdradzają skłonność do utleniania się na związki miedziowe. Charakterystyczne dla związków miedziawych jest także przejście w odpowiednie związki miedziowe z wydzieleniem wolnej miedzi: 2Cu+–Cu + Cu2+.

Reakcja ta jest odwracalna i wobec metalicznej miedzi pomiędzy jonami Cu” i Cu2_r ustala się w roztworze stan równowagi, który w zwykłych warunkach jest przesunięty silnie w prawo. Ponieważ jednak proste jony miedziawe nie są zdolne do występowania w roztworze w znaczniejszych stężeniach i tworzą prawie wyłącznie związki bądź to trudno rozpuszczalne, bądź też silnie zespolone, więc w sprzyjających warunkach reakcja powyższa może przebiegać w kierunku z prawa na lewo i związek miedziowy przechodzi w miedziawy.

Tlenek miedziawy, CU2O, występuje w przyrodzie jako minerał kupryt. Można go otrzymać przez utlenienie miedzi z ograniczonym dostępem powietrza, przez ogrzewanie tlenku miedziowego, CuO, z wiórkami miedzianymi lub też przez redukcję związków miedziowych w roztworze zasadowym niezbyt energicznymi środkami redukującymi, jak hydrazyna, hydroksyloamina, glikoza (cukier gronowy), i in. Zasadowy roztwór soli miedziowej sporządza się w ten sposób, że roztwór siarczanu miedziowego miesza się z roztworem soli Sei- g n e 11 e’a (winianu sodowo-potasowego, KNaCH/iOe). zalkalizowanym wodorotlenkiem sodowym. Miedź tworzy przy tym kompleks z anionem winianowym i nie ulega strąceniu przez jony wodorotlenowe.