Posted in 
Związki srebra prażone z sodą na węglu łatwo ulegają redukcji na wolny metal, wydzielający się w postaci połyskującej kuleczki, rozpuszczalnej w rozcieńczonym kwasie azotowym i dającej się łatwo wyklepać na blaszkę. W systematycznym biegu analizy srebro strąca się w grupie I (kwasu solnego) w postaci chlorku wraz z chlorkiem rtęcia- wym i ołowiawym, od których łatwo oddzielić AgCl na podstawie jego rozpuszczalności w amoniaku. Po zakwaszeniu amoniakalnego roztworu wytrąca się z powrotem serowaty biały osad AgCl.
Ilościowe oznaczanie srebra na drodze wagowej odbywa się prawie zawsze przez strącanie chlorku. Niekiedy stosuje się też elektrolizę z roztworu cyjanosrebrzanu potasowego. Miareczkowe metody oznaczania srebra polegają na strącaniu go w postaci chlorku (metoda Mohra) lub rodanku (metoda V o 1 h a r d a). W pierwszej' z nich badany roztwór dolewa się z biurety do obojętnego roztworu chlorku sodowego o znanym stężeniu, zawierającego niewielką ilość dwuchromianu potasowego w charakterze wskaźnika. Koniec miareczkowania poznaje się po powstaniu czerwonego osadu chromianu srebrowego, który jako łatwiej rozpuszczalny może utworzyć się dopiero po strąceniu całej ilości chlorku. W metodzie drugiej dolewa się z biurety mianowany roztwór rodanku amonowego do roztworu badanego, a jako wskaźnika używa się soli żelazowej (zwykle ałunu żalazowo-amonowego), która z najmniejszym nadmiarem rodanku zabarwia się na czerwono (§ 417). ' ‘
