Posted in 
Sole amonowe, powstające przez zobojętnienie zasady amonowej odpowiednimi kwasami lub też działaniem gazowego amoniaku na bezwodne kwasy (por. § 171), pod względem własności przypominają sole litowców, w szczególności potasu. Wchodzący w skład soli amonowych jon NH, którego budowę omówiono już wyżej (§ 90 i 171), zachowuje się w roztworach na podobieństwo jednowartościowego kationu metalicznego. W stanie elektrycznie obojętnym grupa NH4, zwana często amonem, nie jest zdolna do samodzielnego istnienia. Przez działanie amalgamatem sodowym na stężone roztwory chlorku amonowego lub przez elektrolizę soli amonowych na katodzie rtęciowej udało się jednak otrzymać wolne rodniki amonowe w roztworze rtęciowym, jako masę srebrzystobiałą, miękką jak masło, łatwo rozpadającą się z pęcznieniem na amoniak, wodór i rtęć. Nieco trwalszy jest amalgamat amonowy w temperaturze 0°C zachowuje się wówczas jak amalgamat metalu o dużej prężności roztwórczej, zdolny do rugowania z roztworu nie tylko takich metali, jak miedź, żelazo, cynk, lecz nawet bar.
W bardzo niskich temperaturach otrzymano też w stanie stałym tlenek amonowy, (NHi)20, o temperaturze topnienia — 78°C i wodorotlenek NH/.OH (tt. —79°C), rozkładające się po ogrzaniu do temperatury pokojowej.
O zachowaniu się soli amonowych podczas ogrzewania w stanie bezwodnym była już mowa wyżej (§ 171). Prócz tego różnią się one od soli litowców tym, że zadane roztworem mocnej zasady, np. NaOH lub Ca(OH)2, wydzielają wolny amoniak, nietrudny do rozpoznania po zapachu: XHtCl -f NaOH = NaCl -f NH3 + II2().
