Wykorzystując tę reakcję stosuje się go w gospodarstwie domowym jako proszek do pieczenia ciasta (tzw. „amoniak”) o tyle wygodniejszy w użyciu od wodorowęglanu sodowego, że ulatnia się bez pozostawienia części stałych.
Duże ilości wodorowęglanu amonowego tworzą się przejściowo podczas fabrykacji sody metodą Solvaya (§ 308). Do trudno rozpuszczalnych soli amonowych, mogących służyć do celów analitycznych, należą: chloroplatynian (NHJfPtClo] — (0,67 g na 100 g wody w 20°C) i wodorowinian (NHHCHO, — (2,14 g na 100 g wody w 15°C). Nadchloran amonowy natomiast rpzpuszcza się dość łatwo. Najczęściej jednak, chcąc wykryć sole amonowe, działa się mocnymi zasadami, pod wpływem których wydzielają one amoniak, łatwy do rozpoznania po zapachu. Przez oddestylowanie amoniaku do znanej ilości kwasu i odmiareczkowanie nadmiaru niezobojętnionego kwasu mianowanym roztworem mocnej zasady można też oznaczyć ilościowo zawartość soli amonowych w badanym roztworze.
Do wykrycia drobnych ilości amoniaku i soli amonowych, jakie spotyka się w niektórych wodach gruntowych, które stykały się z butwie- jącymi resztkami organicznymi, służy tzw. odczynnik N e s s 1 e r a, tj. roztwór jodortęcianu potasowego, K2[HgJ4], zawierający wolny wodorotlenek potasowy (§ 353, 355). Nawet bardzo małe ilości amoniaku lub soli amonowych barwią ten odczynnik na kolor żółty. Większe ilości powodują wytrącenie brunatnego osadu. Woda, dająca pozytywną reakcję z odczynnikiem Nesslera, jest nieprzydatna do picia.
Leave a reply