Na działanie czynników chemicznych krzemionka we wszystkich swoich postaciach jest bardzo odporna. Wobec dużego powinowactwa krzemu do tlenu, wyrażającego się dużą wartością ciepła powstawania SiO-2 z pierwiastków (208,4 kcal/g-cz.), redukcja jego na wolny pierwiastek odbywa się dopiero w wyższych temperaturach i po zastosowaniu energicznych środków redukujących (Mg, Al, C). Jeśli środek redukujący był użyty w nadmiarze, uwolniony krzem łączy się z nim (Mg, C) lub też tworzy stop (Al). Przez silne ogrzanie z węglem lub krzemem powstaje gazowy jedno- tlenek SiO, mogący jednak istnieć tylko w bardzo wysokich temperaturach.
Kwasy, nawet stężone, nie działają na dwutlenek krzemu, prócz kwasu fluorowodorowego, który atakuje go, tworząc czterofluorek, SiF4. Natomiast przez stopienie z mocnymi zasadami (I), a także z węglanami litowców (II) daje się on łatwo przeprowadzić w krzemiany: – 2NaOH 4- SiO3 = Na2Si03 + II2Of (j) Na3C03 + Si02 = Na2Si03 + CO. (II)
W tym drugim przypadku powstawania krzemianów towarzyszy wydzielanie dwutlenku węgla. Krzemionka zachowuje się więc jako bezwodnik kwasowy, tworzący z tlenkami zasadowymi sole. W wodzie jest ona jednak prawie nierozpuszczalna i po zadaniu roztworu rozpuszczalnego krzemianu mocnym kwasem, np. solnym, wydziela się po pewnym czasie w postaci galaretowatego osadu: Na2Si03 + 2HC1 = 2NaCl + H20 + Si02.
Jeśli stężenie krzemianu jest duże, cały roztwór zastyga na galaretę, zawierającą jeszcze duże ilości wody (do 330 g-cz. H2O na 1 g-cz. Si02). Część tej wody może być usunięta przez odciśnięcie. Dalsze odwodnienie następuje przez odparowanie na powietrzu w zwykłej temperaturze. Otrzymuje się przy tym masę stałą, przezroczystą, zawierającą jeszcze sporo wody. Parowaniu towarzyszy znaczne zmniejszenie objętości substancji.
Leave a reply