Posted in 
Siarczan olowiawy, PbSO.4, spotykany w przyrodzie pod nazwą anglezytu, tworzy w stanie czystym bezbarwne kryształy o gęstości 6,1—6,4 g/cm3, należące do układu rombowego i izomorficzne z barytem, BaSCh,. Jest bardzo trudno rozpuszczalny w wodzie (około 40 mg/1 w 20°C), dlatego też strąca się z roztworów soli ołowiawych jako wiawy. Jako sole dość słabej zasady, ulegają one w roztworze w nieznacznym stopniu hydrolizie i mają odczyn słabo kwaśny. Roztwory te zawierają bezbarwny kation Pb2+, pod niejednym wzglądem przypominający kation Ba2+.
Azotan ołowiawy, Pb(N03)2, otrzymuje się przez rozpuszczanie ołowiu, węglanu lub tlenku ołowiawego w gorącym rozcieńczonym kwasie azotowym, wziętym w niewielkim nadmiarze (dla uniknięcia powstawania soli zasadowych). Po odparowaniu krystalizuje z roztworu bezwodny azotan ołowiawy w postaci bezbarwnych ośmiościanów regularnych, izomorficznych z azotanem barowym. Kryształy te bardzo łatwo rozpuszczają się w wodzie. Rozpuszczalność ich w 100 g wody w różnych temperaturach podają następujące liczby, wyrażone w gramach Pb(N03)2: – 0″C 20° C 4CTC 60° C 80°C 10CTC, – 33,8 56,6 75 95 115 139
Azotan ołowiawy ogrzewany w stanie stałym rozkłada się na tlenek ołowiawy, tlen i dwutlenek azotu, który w ten sposób może być otrzymany w stanie czystym: – 2Pb(NOa)2 = 2PbO + Os + 4N02.
Roztwory azotanu ołowiawego mogą rozpuścić w sobie tlenek ołowiawy, tworząc sole zasadowe. Octan ołowiawy, (CH3COO)2Pb, otrzymuje się, podobnie jak azotan, przez rozpuszczanie tlenku lub węglanu ołowiawego w kwasie octowym na gorąco. Po odparowaniu krystalizuje z roztworu trójhydrat w postaci bezbarwnych kryształów układu jednoskośnego o gęstości 2,50 g/cm3 i temperaturze topnienia 75°C. Sól bezwodna ma gęstość 3,25 g/cm3 i topi się w 280°C.
