Posted in 
Chlorek olowiawy, PbCl>, strąca się jako biały, krystaliczny osad po zadaniu niezbyt rozcieńczonego roztworu soli ołowiawej na zimno roztworem, zawierającym jony Cl-. W wodzie gorącej PbCl2 rozpuszcza się znacznie łatwiej, a po oziębieniu wydziela się z powrotem w postaci lśniących igieł. Dodatek niewielkich ilości kwasu solnego lub rozpuszczalnych chlorków zmniejsza jego rozpuszczalność w wodzie (§ 52), w roztworach stężonych jednak rozpuszczalność wzrasta na skutek powstawania jonów kompleksowych [PbCl:i]- lub [PbCl]2- (trój- lub cztero- chloroolowinów). Znane są też chlorki zasadowe.
Zupełnie podobnie do chlorku zachowuje się bromek ołowiawv, PbBr2. Jodek olowiawy, PbJi, dający się otrzymać w sposób analogiczny do chlorku, tworzy żółty osad, który rozpuszcza się w wodzie na gorąco (por. tabl. 67). Powstający roztwór jest bezbarwny, gdyż w roztworze jodek olowiawy rozpada się na bezbarwne jony Pb2+ i J—.
Po oziębieniu roztworu jodek olowiawy wydziela się zeń w postaci pięknie połyskujących złocistożóltych blaszek. Siarczek olowiawy, PbS, występujący w przyrodzie jako minerał galenit, tworzy kryształy barwy szarej o połysku metalicznym. Mają one gęstość 7,58 g/cm3 i przewodzą dość dobrze prąd elektryczny. Siarczek olowiawy należy do układu regularnego. Kryształy jego mają zazwyczaj kształt sześcianów, często z uciętymi narożami. Struktura sieci przestrzennej jest analogiczna do sieci NaCl (rys. 76, § 99). Odległość Pb—S wynosi 2,97 A.
Działaniem gazowego siarkowodoru lub wody siarkowodorowej na roztwory soli ołowiawych otrzymuje się siarczek olowiawy jako czarny osad, nie rozpuszczający się w rozcieńczonych kwasach. Pod działaniem kwasów bardziej stężonych ulega on rozpuszczeniu z wydzieleniem siarkowodoru. Kwas azotowy na gorąco utlenia go na PbSO,.
