Posted in 
Węglan ołowiawy, PbCOa (sól obojętna), występuje w przyrodzie jako minerał cerusyt (rombowy). Z roztworu można strącić węglan ołowiawy, działając na rozcieńczony roztwór soli ołowiawej na zimno węglanem amonowym z równoczesnym przepuszczaniem C02. W czystej wodzie rozpuszcza się bardzo nieznacznie, nieco lepiej w wodzie zawierającej COo, Łatwo rozpuszczają go kwasy, nawet octowy.
Ogrzewany w stanie stałym traci dwutlenek węgla już powyżej 300°C i przechodzi w tlenek. Temperatura rozkładu pod ciśnieniem atmosferycznym wynosi 405°C.
Przez strącanie roztworów soli ołowiawych normalnymi węglanami litowców otrzymuje się węglan zasadowy, który w stanie czystym ma skład Pb(OH)2 2PbC03, Związek ten znany jest i używany od dawna pod nazwą bieli ołowianej jako farba o doskonałych własnościach kryjących. Własność ta zależy zresztą w znacznym stopniu od stanu rozdrobnienia pigmentu: im ziarno drobniejsze, tym krycie lepsze. Wielkość ziarna zaś, a więc i jakość pigmentu uwarunkowana jest sposobem przyrządzania.
Przeważną ilość znajdującej się w handlu bieli ołowianej wytwarza się obecnie przez elektrolizę roztworu sody z dodatkiem chlorku sodowego, z użyciem anody ołowianej i równoczesnym przepuszczaniem gazowego CO2.
Obok tej metody stosuje się też jeszcze i sposoby dawniejsze. Najdawniejszy z nich, tzw. sposób holenderski daje biel ołowianą w najlepszym gatunku. Polega on na tym, że zwinięte spiralnie arkusze blachy ołowianej umieszcza się w garnkach glinianych, na dnie których znajduje się nieco kwasu octowego. 'Garnki przykrywa się luźno taflami ołowianymi i zakopuje w nawozie, odpadkach kory po ekstrakcji garbników itp. Materiały te butwiejąc dostarczają dwutlenku węgla, potrzebnego do procesu, a wydzielające się przy tym ciepło powoduje parowanie
