Posted in 
Tworzenie się jonów amminomiedziowych jest bardzo charakterystyczne dla związków dwuwartościowej miedzi i pozwala wykryć w roztworze minimalne jej ilości, a to dzięki intensywnej barwie tych jonów.
Fluorek miedziowy, CuF2, otrzymuje się przez działanie na tlenek kwasem fluorowodorowym. W wodzie rozpuszcza się trudno. Z roztworu krystalizuje jako dwuhydrat, CuF2 2H20. Przez ogrzewanie w strumieniu fluorowodoru traci wodę i przechodzi w biały proszek o gęstości 4,85 g/cm:i, topiący się w 95(TC.
Chlorek miedziowy, CuCL>, otrzymuje się przez rozpuszczenie tlenku lub węglanu miedziowego w kwasie solnym, odparowanie otrzymanego roztworu i ogrzewanie wydzielonego hydratu w strumieniu chlorowodoru do 150°C. Jest to żóltobrunatna masa krystaliczna, topiąca się w 49S°C, rozpływająca się na powietrzu i łatwo rozpuszczalna nie tylko w wodzie, lecz również w alkoholu, acetonie, pirydynie i innych cieczach organicznych. Z wodnego roztworu chlo- rek miedziowy wydziela się w postaci hydratów o składzie zależnym od temperatury: CuCLj 4Hj() C–> CuCla :JH,0 J=± CuCl, 2E.O CuCL Hd>.
W handlu spotyka się zwykle dwuhydrat w postaci błękitnozielo- nych kryształów układu rombowego o gęstości 2,47 g/cmA Rozpuszczalność chlorku jest podana w tablicy 90. Stężone jego roztwory są ciemnobrunatne. Podczas rozcieńczania barwa zmienia się stopniowo
