Posted in 
Fluorek glinowy, AIF3, powstaje przez działanie gazowego fluorowodoru na rozżarzony metal lub też tlenek: – 2A1 -M>HF = 3II3 4 2A1F, . lub ALO3 T- 6HF = 3H,0 – 2 AlFa.
Można go również otrzymać przez stapianie kriolitu z siarczanem glinowym i późniejsze wyługowanie powstającego równocześnie siarczanu sodowego wodą: – 2Na3[AlF6] + A12(S04)3 = 4 A1F3 + 3NaaS()4 –
Bezwodny fluorek glinowy tworzy biały proszek, trudno rozpuszczalny w wodzie (0,5 g na 100 g wody) i prawie nie ulegający działaniu stężonego kwasu siarkowego. Ma zdolność przyłączania fluorków litow- ców, przy czym powstają sole zespolone typu MAIF], M'[A1F5] i MjJAlFe] (fluorogliniany). Przedstawicielem ostatniego typu jest kriolit NaAlFtj], znaleziony w stanie naturalnym tylko w zachodniej Grenlandii (Ivigtut), ale za to w olbrzymich ilościach. Minerał ten, odporny na działanie kwasów, może być przeprowadzony do roztworu przez gotowanie z mocnymi zasadami. Dzięki temu jest stosowany w USA do fabrykacji sody. Głównie jednak służy jako topnik podczas elektrolitycznego otrzymywania glinu (§ 274). Do tego celu wytwarza się też kriolit syntetycznie przez rozpuszczenie tlenku glinowego i sody w roztworze kwasu fluorowodórowego.
Znany jest również i hydrat fluorku glinowego A1F3 3HiO, otrzymywany przez działanie na tlenek glinowy fluorowodorem w roztworze wodnym. W wodzie jest prawie nierozpuszczalny.
Chlorek glinowy, AICI3, ciężar cząst. 133,35, tworzy się w stanie bezwodnym podczas ogrzewania glinu w strumieniu suchego chloru lub chlorowodoru. Na skalę techniczną otrzymuje się go zwykle działaniem chloru na rozżarzoną mieszaninę tlenku glinowego z węglem: Ał2G3 + 3C + 3C12 = 2A1C13 + 3CO .
