Zupełnie podobnie do chlorku zachowuje się bromek magnezowy. Występująca w pokładach stassfurckich w środkowych Niemczech sól podwójna MgBr2 KBr 6H20, analogiczna do karnalitu („bromokarna- lit”) stanowi substancję wyjściową do fabrycznego otrzymywania bromu.
Jodek magnezowy, MgJ2, zachowuje się o tyle odmiennie, że w zwykłej temperaturze krystalizuje z 8H20 (sześciohydrat jest trwały dopiero powyżej 44°C).
Azotan magnezowy, krystalizujący ze stężonych roztworów jako sześciohydrat, Mg(N03)2 6H2O, tworzy bezbarwną, rozpływającą się na powietrzu masę krystaliczną. Podczas ogrzewania traci wodą, jednak zanim nastąpi całkowite odwodnienie, zaczynają wydzielać sią tlenki azotu, tak iż ostatecznie pozostaje tlenek magnezowy.
Węglan magnezowy, MgC03, wystąpuje w przyrodzie bądź to samodzielnie jako magnezyt, bądź w połączeniu z wąglanem wapniowym jako dolomit. Oba te minerały tworzą kryształy układu trygonalnego. Z roztworu normalny węglan magnezowy krystalizuje tylko w obecności nadmiaru dwutlenku węgla. W zwykłej temperaturze wydziela się wówczas trójhydrat MgCOa 3H2O. W niższych temperaturach powstaje pię- ciohydrat, w wyższych jednohydrat. Węglan magnezowy rozpuszcza się w czystej wodzie bardzo nieznacznie, daleko obficiej w wodzie, zawierającej rozpuszczony C02. Prawdopodobnie tworzy się wówczas w roztworze wodorowęglan, którego jednak nie udało się otrzymać w stanie stałym.
Węglany litowców strącają z roztworów soli magnezowych biały osad węglanu zasadowego, którego skład zmienia się w zależności od warunków strącania. Po przemyciu i osuszeniu tworzy on bardzo subtelny proszek, znany w handlu pod nazwą magnesia alba (biała magnezja). Skład jego odpowiada mniej więcej wzorowi 3MgC03 Mg(OH)2 3H20, Istnienie jednorodnego związku o takim składzie jest jednak wątpliwe.
Leave a reply