Posted in 
Procesy zachodzące na elektrodach podczas pracy ogniwa i polegające na przejściu metalu elektrody w stan jonowy lub odwrotnie, należą do reakcji utleniania lub redukcji. Jak stwierdzono wyżej, każdą taką przemianę cechuje określona różnica potencjałów pomiędzy elektrodą a elektrolitem. Różnica ta w stałej temperaturze jest zależna tylko od stężenia jonów danego metalu. Jest ona miarą energii wydzielonej lub pochłoniętej w wyniku procesów zachodzących na elektrodzie. W podobny sposób, gdy elektroda z metalu obojętnego {np. platyny) styka się z roztworem zawierającym jony jakiegoś metalu w dwóch różnych stopniach utlenienia (np. Fe2+ i Fe:i:), przyjmie ona względem roztworu określony potencjał zależny od stosunku stężeń obu rodzajów jonów. Potencjał odpowiadający stężeniom jednostkowym określa się jako potencjał normalny układu redukcyjno-oksydacyjnego (układu „redokso- wego”). Tak samo jak w poprzednim przypadku, potencjał ten charakteryzuje zmianę energii swobodnej układu, jaka ma miejsce wskutek reakcji utleniania-redukcji (por. § 86). _
Normalne potencjały redukcyjno-oksydacyjne w woltach tencjał przyjmuje się umownie za równy zeru. Za taką elektrodę wzorcową przyjęto tzw. elektrodę „wodorową”, tj. elektrodę z jakiegokolwiek metalu obojętnego, zwykle platyny, opłukiwaną strumieniem gazowego wodoru pod ciśnieniem 1 atmosfery i zanurzoną w roztworze, zawierającym jony wodorowe (tj. do roztworu kwasu). Wodór bowiem wykazuje w tych warunkach również dążność do przechodzenia w stan jonowy, określoną „prężność roztwórczą”. Ponieważ potencjał elektrody zależy od stężenia jonów w roztworze, podaje się go zawsze względem roztworu, zawierającego jony danego metalu w stężeniu jednostkowym (1 gramojon w litrze). Tablica 63 podaje te tzw. „potencjały normalne” dla różnych metali.
