Tlenek ołowiany

Tlenek ołowiawy, PbO, otrzymuje się na skalę techniczną przez utlenienie stopionego ołowiu w strumieniu powietrza. Powstaje też przez rozkład termiczny węglanu ołowiawego lub azotanu, a wreszcie podczas gotowania wodorotlenku ołowiawego ze stężonym ługiem sodowym lub potasowym. Jeżeli został utworzony poniżej temperatury topnienia (884cC), ma postać żółtego proszku, znanego pod nazwą masykot. Stopiony zastyga po oziębieniu w postaci łusek krystalicznych układu rombowego, barwy czerwonawej (d = 9,4 g/cm3). Ta czerwona odmiana tlenku ołowiawego, zwana glejtą, jest w zwykłej temperaturze odmianą trwałą. Przejście odmiany żółtej o gęstości nieco większej w odmianę czerwoną odbywa się jednak bardzo powoli. Można je przyśpieszyć, gotując odmianę żółtą przez czas dłuższy z wodą. Temperatura przemiany leży około 490°C. służy jako anoda, katodą jest cienka blacha z czystego ołowiu elektrolit stanowi roztwór fluorokrzemianu ołowiawego, zawierający pewien nadmiar wolnego kwasu. Dodatek żelatyny do elektrolitu sprawia, że ołów osadza się z roztworu w postaci zwartej, dobrze przylegającej warstwy. Zawarte w ołowiu domieszki szlachetniejsze (Bi, Cu, Ag) opadają na dno naczynia, tworząc tam tzw. szlam anodowy, mniej sziachet- ne zaś (Zn, Fe) przechodzą do roztworu i nie wydzielają się na katodzie. “