Posted in 
Węglan wapniowy, ciężar cząst. 100,09, jest najpospolitszym minerałem wapniowym (§ 289). W świecie zwierzęcym węglan wapniowy występuje przede wszystkim jako materiał, z którego zbudowane są muszle mięczaków. Potężne pokłady kredy i wapienia powstały właśnie przez osadzanie się na dnie morskim w dawniejszych epokach geologicznych muszelek drobnych mięczaków. O takim pochodzeniu pokła dów kredy łatwo przekonać się, oglądając pod mikroskopem zawiesiną kredy w wodzie .
Węglan wapniowy występuje w przyrodzie w dwóch odmianach krystalicznych jako romboedryczny kalcyt o gęstości 2,72 g/cra3 i jako rombowy aragonit (d = 2,93 g/cm3). Pierwszy jest trwały w zetknięciu z roztworem poniżej 29°C, drugi wydziela się z roztworu powyżej tej temperatury. Otrzymano też inne nietrwałe odmiany CaCOs. Ilościowo znacznie przeważa kalcyt. Zupełnie przezroczyste, doskonale uformowane jego kryształy spotyka się rzadko. W większych ilościach znaleziono je jak dotychczas tylko w pewnej grocie na Islandii — stąd noszą one nazwę, szpatu islandzkiego. Kryształy kalcytu mętne i gorzej ukształtowane są dość pospolite. Tworzą zazwyczaj duże skupisko o pięknym niekiedy wyglądzie. Zbite drobno krystaliczne pokłady kalcytu noszą nazwę marmuru.
Pokłady najczystsze są zupełnie białe. Najbardziej znane takie pokłady znajdują się w okolicy Carrary w północnej Italii. Zazwyczaj jednak marmury są zabarwione przez różne domieszki, głównie tlenki żelaza, na kolor żółty, czerwony, szary, a nawet czarny.
Najczystszych marmurów używa się jako materiału rzeźbiarskiego silniej zabarwione znajdują zastosowanie w budownictwie ozdobnym.
