Posted in 
Miedź różni sią od innych metali już na pierwszy rzut oka swym charakterystycznym czerwonym połyskiem. Jest ona niezbyt twarda, przy tym nadzwyczaj kowalna i ciągliwa, dzięki czemu może być wy— klepana w cieniutkie blaszki, przeświecające światłem zielonkawym, lub też wyciągnięta w drut o grubości nie przekraczającej paru setnych milimetra. Wytrzymałość drutu miedzianego na rozerwanie wynosi do 34 kg/mm2. Miedź jest po srebrze najlepszym ze wszystkich metali przewodnikiem ciepła i elektryczności. Jej przewodność cieplna w 18°C wynosi 0,989 cal/cm sek-stopień {98,3°/o przewodności srebra), a przewodność elektryczna w 18°C — 57,2 odwrotności oma (93°/o przewodności srebra). Jednakże już drobne ilości takich zanieczyszczeń, jak P, As, Sb, silnie obniżają przewodność elektryczną miedzi.
Suchy tlen nie działa na miedź w zwykłej temperaturze. Na gorąco wobec ograniczonego dostępu tlenu powstaje czerwony tlenek mie- dziawy, CuaO, z większą zaś ilością — czarny tlenek miedziowy, CuO. W wilgotnym powietrzu miedź pokrywa się stopniowo szczelnie przylegającą powłoką zasadowego węglanu o pięknym niebieskawozielonym kolorze (patyna), która chroni głębsze warstwy metalu przed korozją. Wilgotne fluorowce reagują z miedzią już w zwykłej temperaturze. Wykazuje ona też duże powinowactwo do siarki.
Potencjał normalny miedzi jest o 0,34 V wyższy od potencjału elektrody wodorowej. Miedź nie jest więc zdolna do rugowania wodoru z kwasów. Kwasy utleniające, jak azotowy lub stężony siarkowy, rozpuszczają ją tworząc odpowiednie sole miedziowe, same zaś ulegają przy tym redukcji: – 3Cu + 8HNO3 = 3Cu2 + 2X0 4- 4H20 -4 6XTOs, Cu SHaSO = Cu2+ + SOj + SOs + 2H20.
