Posted in 
Rudę po ewentualnym wzbogaceniu, tj. oddzieleniu od przeważnej ilości skały płonnej (złoża) poddaje się najpierw prażeniu z dostępem powietrza. Arsen, antymon oraz część siarki uchodzą przy tym w postaci lotnych tlenków. Część miedzi przekształca się również w tlenek. Po spaleniu części siarki prażenie przerywa się, a rudę poddaje się na trzonie pieca płomiennego redukcyjnemu stapianiu z dodatkiem koksu oraz krzemionki jako topnika. Większa część żelaza przechodzi przy tym do żużla w postaci krzemianu żelazawego, reszta zaś w postaci siarczku wraz z powstałym ponownie siarczkiem miedzią wy m tworzy tzw. kamień miedziany, który jako cięższy opada na dno pieca. Przebieg tej reakcji może być w przybliżeniu przedstawiony równaniem: – 2 Cu O + FeS + C + !Si()g = Cu,S -|- CO + PeSiO,. (I)
Utleniające prażenie i redukcyjne stapianie powtarza się na przemian parę razy, przy czym za każdym razem pewna ilość żelaza przechodzi do żużla, tak iż w końcu kamień miedziany składa się z samego prawie siarczku miedziawego. Wówczas praży się go aż do utlenienia całej ilości siarki, po czym powstały tlenek miedziowy poddaje się redukcji węglem: Cii,S -f 2<)s = 2CuO - SO, (II) i OuO , C- »'u : CO.
Można też, podobnie jak podczas otrzymywania ołowiu (§ 259, reakcja III), przerwać prażenie po częściowym przekształceniu siarczku miedziawego w tlenek: 2Cu3«-r,m = 2Cu20-L>KO.,, (IV) i ogrzewać następnie mieszaninę bez dostępu powietrza. Zachodzi przy tym reakcja (V): CuaS -i- 2CuaO = (i Cu r SOt. (V)
