Posted in 
Srebro spotyka się w stanie rodzimym, zwykle w postaci utworów nitkowatych lub pierzastych. Niekiedy zawiera ono znaczne ilości złota (Kongsberg w Norwegii) lub rtęci (Chile). Ważniejszymi rudami srebra są: siarczek, AgS, występujący bądź to jako samodzielny minerał, argentyt, bądź jako domieszka innych siarczków (ołowiu, miedzi) tiosole, jak prustyt AgafAsS.) i pirargiryt Agj(SbSJ) oraz niektóre inne. Pewne znaczenie ma też chlorek srebrowy, AgCl (srebro rogowe, kerargiryt), występujący głównie w złożach południowoamerykańskich.
Głównymi producentami srebra są obecnie Meksyk, Stany Zjednoczone i Kanada. Dość duże znaczenie ma też produkcja krajów Ameryki Południowej (Chile, Peru). W Europie największych ilości srebra dostarczają Niemcy (Saksonia) i Norwegia.
Duże ilości srebra otrzymuje się jako produkt uboczny podczas wytapiania innych metali, przede wszystkim ołowiu i miedzi z ich rud siarczkowych. Naturalny siarczek ołowiawy (galena) zawsze prawie zawiera domieszkę siarczku srebrowego w ilości do 1%, zwykle jednak znacznie mniej. Podczas jego przeróbki srebro dostaje się do surowego ołowiu, gdzie stanowi przeciętnie kilka setnych procentu.
Wzbogacenie stopu w srebro odbywać się może dwiema metodami. Dawniejsza z nich, wynaleziona przez Pattinsona (1833) i z tego powodu nazywana „pattinsonowaniem”, polega na powolnym oziębianiu stopu. Z wykresu temperatur krzepnięcia stopów ołowiu ze srebrem (rys. 149) można odczytać, że metale te w stanie stałym praktycznie nie mieszają się z sobą, tworzą natomiast mieszaninę eutektyczną z zawartością około 2,5n/o Ag, krzepnącą w 303°C. Podczas oziębiania stopów uboższych w srebro krystalizuje więc prawie czysty ołów, który usuwa się za pomocą odpowiednich czerpaków. W ten sposób zawartość srebra może być zwiększona teoretycznie aż do wartości, odpowiadającej składowi eutektyku w praktyce jednak osiąga się zwykle nieco ponad 2 °/o.
